Witajcie na moim blogu. ;** ten blog jest o waszych zwierzakach 

Na pierwszy ogień tak  jakby  idą koty ;33

Kot brytyjski krótkowłosy

Kot brytyjski krótkowłosy – rasa kota, której początki zwolennicy wywodzą od kotów sprowadzonych na Wyspy Brytyjskie przez legiony rzymskie, wykorzystujące je do walki ze szczurami. Legendy tej nie da się jednak udowodnić. Faktem jest, że rasa wywodzi się od kotów domowych zamieszkujących Wielką Brytanię (nie jest to jednak domowy kot "brytyjski"). Na skutek II wojny światowej istnienie tej rasy zostało zagrożone. W latach 50. XX wieku hodowcy, przy pomocy krzyżowania z persem niebieskim, wzmocnili populację i poprawili cechy rasy.  

Wygląd

Największa rasa krótkowłosych kotów.Sierść krótka, gęsta i miękka. Wzorzec rasy dopuszcza różne umaszczenie. Zanotowano około 150 odmianach barwnych, od jednokolorowych (niebieski, czarny, rudy, kremowy, czekoladowy, liliowy i biały) po dwubarwne, a także (tylko u kotek) trójbarwne. Waży od 4 do 9 kg i jest zarazem największym kotem krótkowłosym. Nogi krótkie lub średniej długości, przez co kot sprawia wrażenie grubego. Na krótkiej szyi duża głowa z wyraźnymi policzkami i zaznaczoną brodą. Uszy szeroko rozstawione i zaokrąglone na końcach. Oczy duże, pomarańczowe, niebieskie, złociste, zielone, turkusowe.

Charakter

Łagodny, zrównoważony, inteligentny, towarzyski. Zaskakująco (w stosunku do wielkości) cichy. Akceptuje bez problemu przebywające razem z nim w domu koty. Przywiązuje się do właściciela. Potrafi podążać za nim przez cały dzień, cierpliwie czekając, aż zostanie mu udzielona uwaga. Dom imprezowiczów to zdecydowanie najgorsze miejsce do przebywania dla takiego kota. Najlepiej się czuje w ciszy i spokoju, patrząc w okno, obserwując rodzinę w której żyje oraz wylegując się w promieniach słonecznych.

Pielęgnacja

Sierść wymaga codziennego szczotkowania, ale w przypadku kota brytyjskiego krótkowłosego mieszkającego w domu wystarczy raz w tygodniu gęstym grzebieniem wyczesać martwą sierść. Jednak pogląd o konieczności szczotkowania sierści nie jest podzielany przez wielu hodowców i sędziów, którzy uważają że prowadzi ono (szczotkowanie) do usuwania podszerstku nadającego charakterystyczną dla brytyjczyków fakturę sierści. Należy również pamiętać o regularnym przycinaniu pazurków oraz kontroli stanu uszu i zębów. Przycinanie pazurków nie jest wskazane dla kotów wspinających się na drapaki, gdyż tracą wtedy możliwość bezpiecznego kontaktu z podłożem.

Styl życia kota brytyjskiego i odmienna od wielu innych ras sierść oraz bezwzględna mięsożerność całego gatunku ma także wpływ na wymogi żywieniowe. Należy dążyć do podawania karm o możliwie pełnym składzie obejmującym zarówno wymagane składniki podstawowe jak i witaminy oraz mikroelementy. Jest wiele dość dobrych rodzajów karm suchych, które spełniają te warunki, choć korzystanie ze specjalnych dodatków żywieniowych jest zawsze wskazane. Należy pamiętać, że nawyki żywieniowe u kota najmocniej kształtują się ok. 6 tygodnia życia i później bardzo trudno je zmienić. Obecnie kotom podaje się wodę, która powinna być stale dostępna. Mleko i jego pochodne nie są wskazane, gdyż wiele kotów wykazuje mniej lub bardziej nasilone reakcje alergiczne na jego składniki.

To był kot brytyjski

JUTRO BD. WIĘCEJ NOWYCH ZWIERZĄT 

Witajcie z powrotem  dzisiaj bd. więcej kotów  no to zaczynamy ;33

Koty z wyspy Man(Manx)

Historia

Istnieje wiele legend o powstaniu tej rasy. Jedna z nich mówi, ze koty te powstały na Arce Noego. Ponieważ przybyły w ostatniej chwili, kiedy Noe zamykał wrota, przez nieuwagę przytrzasnął im ogon. Tak więc ich potomstwo pozbawione jest ogonów.
Inna legenda mówi o galeonie, który zatonął w XVI wieku w pobliżu Irlandii. Na pokładzie miały podobno znajdować się czarne bezogoniaste koty, które znalazły ratunek na wyspie Man i na niej się dalej rozmnażały.
W rzeczywistości koty te powstały w wyniku spontanicznej mutacji kilkaset lat temu i według wielu źródeł stało się to istotnie na wyspie Man. Wielowiekowa izolacja od innych ras spowodowała, że brak ogona stał się powszechną cechą, ponieważ zmutowany gen (odpowiedzialny za brak ogona) jest genem dominującym.

Charakterystyka

Koty z wyspy Man są średniej wielkości, lecz dzięki mocnej budowie kośćca robią wrażenie silnych i masywnych. Mają bardzo krótki tułów, boki ciała dość głęboko opuszczone. Tylne kończyny są w widoczny sposób krótsze od przednich. Sprawiają ogólne wrażenie okrągłych, lecz właściwie wyważonych. Tam gdzie u innych kotów zaczyna się ogon, u kotów z wyspy Man jest widoczna wyraźna dziura. Istnieją też koty z wyspy Man z ogonem szczątkowym, nie może on być jednak dłuższy niż 3 cm. Koty, które rodzą się z dłuższym ogonem nie mogą być wystawiane jako rasowe, są jednak wykorzystywane w hodowli w celu zachowania zdrowej rasy.
Dopuszczalne są wszystkie odmiany barwne. Zakazane są natomiast oznaki jak u kotów syjamskich, ubarwienie dzikie, cętkowane, kolor czekoladowy i lila. Koty te mogą być krótko lub długowłose. Kocury ważą około 4,5-5,5 kg, kotki są nieco mniejsze. Pełną dojrzałość zwierzęta te osiągają w wieku około pięciu lat.
U niektórych kotów tej rasy może występować schorzenie zwane czynnikiem kotów z wyspy Man. Może on powodować, że zwierzęta te chodzą niepewnie, a nawet kuśtykają, żeby poruszać się naprzód. Utrudnione jest wydalanie moczu i kału, mogą też wystąpić zmiany polegające na deformacji mózgu. Czynnik ten najczęściej ujawnia się przed czwartym miesiącem życia, dlatego też najlepsi hodowcy nie sprzedają nigdy kotów poniżej tego wieku. Poza tym są to koty zdrowe i często dożywają dwudziestu lat.

Temperament

Koty z wyspy Man są łagodne, przyjazne i czułe. Mają najbardziej psi charakter spośród wszystkich kotów: bardzo przywiązują się do swoich właścicieli i wykazują skłonności do pilnowania domu. Jakikolwiek szum czy hałas powoduje ich reakcję, którą może być prychanie lub nawet atak. Można nauczyć je aportować i przychodzić na dźwięk gwizdka. Szybko uczą się reagować na komendę "nie wolno". Lubią też jazdę samochodem i nie boją się wody. Uwielbiają się bawić, dobrze skaczą (często wybierają wysokie miejsca w domu na odpoczynek), są też wspaniałymi łowcami myszy. Są to koty "rozmowne", ale ich głos jest cichy w stosunku do ich wielkości. Najbardziej odpowiada im towarzystwo osób spokojnych i zrównoważonych, nie stronią też od dzieci, o ile te nie robią zbyt wiele hałasu. Zgodnie żyją z innymi zwierzętami domowymi, podobno akceptują nawet ptaki i rybki.

Pielęgnacja

Należy bardzo pilnować prawidłowej wagi. Futro wymaga regularnego czesania, zwłaszcza u odmiany długowłosej.

Tego kota  jeszcze nie widziałam 

Koty Tureckie
Van 

Historia

Kot turecki Van to kot angorski pochodzący z rejonu jeziora Van w Turcji. Od wieków są tam zadomowione i przyzwyczajone do życia z ludźmi. Po raz pierwszy sprowadzono go do Wielkiej Brytanii w 1955 roku, a oficjalnie uznano za rasę w 1969.

Charakterystyka

Nie istnieją odmiany tej rasy. Futro kotów jest białe z kasztanowymi oznakami pomiędzy uszami, oczami i na ogonie, gdzie na przemian występują ciemniejsze i jaśniejsze obręcze.
Ciało kota jest muskularne i długie, lecz kościec delikatny. Z powodu gęstego futra nogi wydają się grubsze niż są w rzeczywistości. Stopy małe i okrągłe.
Koty te maja trójkątną głowę obramowaną futrem, długi nos, mocny i płaski podbródek. Ich oczy są małe, okrągłe i blisko osadzone. Uszy duże, zaokrąglone i zarośnięte pędzelkami włosów, zaś w środku różowe. Ogon jest średnio długi i obficie owłosiony.
Typowe wady kotów tej rasy to: nierozwinięta muskulatura, okrągła głowa oraz dodatkowe oznaki na ciele.

Temperament

Ci przedstawiciele rasy, którzy urodzili się lub wychowali w pobliżu wody, uwielbiają pływać i radzą sobie z tym całkiem nieźle (łapią nawet mniejsze rybki). Dzięki temu łatwo je kąpać. Wielu zwolenników tych kotów twierdzi, że nie gardzą one kąpielą w wannie wypełnionej ciepłą wodą. W takim przypadku konieczne jest jednak osuszenie kota po kąpieli, aby nie doszło do przeziębienia. Podczas kąpieli ważną rolę odgrywa również temperatura wody - powinna być zbliżona do temperatury ciała kota czyli mieć ok. 38 stopni C.
Kot turecki Van jest kotem domowym od wieków i w rezultacie jest bardzo uczuciowy w stosunku do wszystkich członków rodziny. Niemniej jednak wybiera sobie ulubieńców, często osoby o podobnym, spokojnym charakterze. Rasa ta jest niezwykle inteligentna, ale z powodu zmniejszonej aktywności inteligencja nie ujawnia się na każdym kroku. Takiego kota zadowala życie w domu, ewentualnie z dostępem do ogrodu.

Pielęgnacja

Poleca się codzienne wyczesywanie kota szczotką, podobnie jak okresowe kąpiele. Mięso stanowi podstawę diety, ale koty te nie są w ogóle wybredne. Aby nie doszło do głosu nerwowe usposobienie niektórych osobników, koty należy wychowywać łagodnie choć stanowczo.
W jednym miocie rodzą się zazwyczaj cztery kocięta.

Koty Japońskie

Bobtail

Historia

Bobtaile to rzadko hodowane w naszym kraju, zabawne koty o krótkich ogonkach. Japończycy wierzą, że koty tej rasy przynoszą szczęście (zwłaszcza trójbarwna odmiana kolorystyczna Mi-Ke). Z powodu często uniesionej przedniej łapki, zwane są tam kotami powitalnymi. Są symbolem Japonii, powstają komiksy, ksiązki, gry komputerowe, których bohaterami są właśnie bobtaile (na przykład słynna seria Hello Kitty - przy bacznej obserwacji zauważamy, że bohater - kotek ma podejrzanie krótki ogonek). Japończycy noszą podobizny tych kotów na koszulkach, telefonach komórkowych, nawet na samochodach- Prawdziwe, żywe bobtaile również można tam spotkać - w japońskich domach oraz na ulicach.
Obecnie podejrzewa się, że rasa ta faktycznie wywodzi się z Japonii, gdyż pierwsze, znalezione tam dokumenty o kotach krótkoogoniastych pochodzą już z III wieku. W licznych świątyniach spotkać można wizerunki kotów z charakterystycznym kikutem ogona. Dawniej właścicielami tej rasy byli tylko japońscy szlachcice i rodzina cesarska, a same koty, odpowiednio do swojej pozycji, otoczone były czcią.
Przez długi czas w Japonii nie było hodowli tych kotów, gdyż uważane były po prostu za rasę domową. Dopiero po II wojnie światowej za hodowlę tych kotów wzięli się Amerykanie. Dzięki ich zaangażowaniu rasa została rozpowszechniona na całym świecie, a w 1976 roku po raz pierwszy zakwalifikowała się na międzynarodową wystawę championów.

Charakterystyka

Japoński babtail to kot średniej wielkości, o mocnej, muskularnej, ale smukłej budowie. Jego cechą charakterystyczną jest ogon - krótki (5-7 cm), wywinięty do góry, mocno owłosiony i puszysty. Głowa jest typowa dla grupy kotów orientalnych - trójkątna, o wyraźnych, wysoko osadzonych kościach policzkowych, z długim, prostym nosem. Oczy duże, owalne, lekko skośnie osadzone, o kolorze odpowiednim dla koloru futerka. Uszy duże, zaokrąglone, szeroko rozstawione. Kończyny smukłe, silne, tylne nieco dłuższe niż przednie, co jest przyczyną charakterystycznego podskakiwania w trakcie chodzenia.
Gama kolorów okrywy tych kotów jest bardzo szeroka, jednak najbardziej pożądana jest maść czarno-biało-ruda, tzw. Mi-Ke (po japońsku oznacza to "trzy włosy"). Bywają też odmiany jednobarwne, dwubarwne, szylkretowe we wszystkich odcieniach oraz pręgowane (tabby). Niedopuszczalne są natomiast umaszczenia typu syjamskiego (colourpoint) oraz liliowe i czekoladowe.

Temperament
Bobtail to kot o miłym, spokojnym usposobieniu, bardzo przywiązujący się do członków rodziny, z którą mieszka. Chętnie towarzyszy człowiekowi we wszystkich pracach domowych, podążając za nim krok w krok. Jest bardzo rozmowny, jednak jego repertuar bardzo różni się od dźwięków wydawanych przez europejskie koty. Może dlatego właśnie nie czuje się zbyt dobrze pod jednym dachem z kotami innych ras. Natomiast świetnie chowa się wśród innych bobtaili. Jest kotem ciekawskim, jednak dość nieufnym w stosunku do obcych. Źle znosi samotność.

 Koty Balijskie (Balinese)

Historia

Rasa ta powstała zupełnie przypadkowo, przez mutacje w miotach kotów syjamskich. Pierwsze hodowlane okazy nazywano "kotami syjamskimi długowłosymi". Nie spodobało się to jednak hodowcom tradycyjnych kotów syjamskich, a ponieważ ich elegancka sylwetka i sposób poruszania się przypominały tancerzy z wyspy Bali, nazwane zostały balinese.

Charakterystyka

Idealny balinese przypomina kota syjamskiego we wszystkim oprócz okrywy włosowej. Ich futro jest średnio długie, jedwabiste i miękko przylegające do ciała. Włosy na ogonie są nieco dłuższe i po wyszczotkowaniu przypominają pióropusz. Niektórzy ludzie widząc balinese po raz pierwszy myślą, że mają do czynienia z kotem syjamskim, aż zobaczą ich wspaniały ogon.
Koty balinese mają delikatne, wydłużone i smukłe ciało średniej wielkości, jednak przy podnoszeniu wydają się zadziwiająco ciężkie. Proporcjonalne do reszty ciała kończyny są długie i cienkie, tylne nieco dłuższe od przednich. Skośne oczy mają prawdziwie orientalny wyraz i czystą niebieską barwę.
Umaszczenie kotów balinese jest podobne jak u kotów syjamskich: równomierne z delikatnym cieniowaniem. Wymagany jest kontrast między barwą futra na ciele i oznakami. Oznaki znajdują się na części twarzowej, uszach, kończynach, stopach i na ogonie.

Temperament

Również temperament balinese jest podobny jak u kotów syjamskich. Są aktywne i towarzyskie, często "kręcą się pod nogami". Wymagają wiele zainteresowania i aktywnego uczestnictwa w zabawie, ale potrafią też być prawdziwymi pieszczochami. Koty tej rasy uwielbiają wysoko położone miejsca, a niektóre lubią "podróżować" na ramieniu swego pana lub pani. Chętnie bawią się zabawkami. Nie musi to być nic wyszukanego - odpowiednia będzie np. piłeczka pingpongowa lub pawie pióro.
Koty balinese są ciekawskie i odważne. Interesują się niemal wszystkim co dzieje się wokół: dźwiękiem kapiącej wody, otwartą szafką w kredensie czy zawartością torby z zakupami. Ta ich ciekawość oraz drobna budowa często wiedzie je do różnych trudno dostępnych miejsc. Należy na to zwrócić szczególną uwagę gdy jesteśmy z kotem w obcym domu lub pokoju hotelowym. Balinese wyróżniają się donośnym jak na koty głosem, którego często używają, by zwrócić na siebie uwagę lub "pogadać". Zdarza się jednak, że miauczą bez wyraźnego powodu. Potrzebują kontaktu z człowiekiem i uwagi. Pozostawione same sobie czują się źle. Świetnie czują się w domach, w których jest przynajmniej jeszcze jeden kot. Lubią też zabawy z dziećmi.

Pielęgnacja

Należy dbać o prawidłową wagę. Codzienne gry i aktywne zabawy oraz prawidłowo zestawione kocie pożywienie uchronią kota przed nadwagą jak również przed nadmierną chudością. Futro balinese nie sprawia wielu problemów i krótkie codzienne szczotkowanie wystarcza aby utrzymać je w dobrej kondycji.

 

Koty Abisyńskie

Historia

Mimo, iż jest to jedna z najstarszych znanych ras kotów, jej pochodzenie wciąż nie jest do końca wyjaśnione. Niektórzy badacze utrzymują, że pierwsze koty abisyńskie zostały sprowadzone do Wielkiej Brytanii z Etiopii (dawnej Abisynii) w latach 60-tych ubiegłego stulecia. W starej angielskiej książce Gordona Staplesa "Cats, Their Points, Etc." wydanej w 1874 roku po raz pierwszy wspomina się o kotach abisyńskich. Książka zawiera również kolorowa litografię przedstawiającą kota o wyglądzie odpowiadającemu tej rasie, podpisaną: "Zula, własność pani kapitanowej Barrett - Lennard; kot sprowadzony z Abisynii".
Popularność kotów abisyńskich znacznie wzrosła w latach pięćdziesiątych naszego wieku i dziś jest to jedna z najpopularniejszych ras.

Charakterystyka

Koty abisyńskie są średniej wielkości, muskularne i gibkie. Lekko klinowata głowa jest proporcjonalna do reszty ciała. Stosunkowo duże uszy są rozstawione daleko od siebie. Oczy w kolorze złotym lub zielonym otoczone są ciemną obwódką, co sprawia wrażenie umalowania. Umaszczenie kotów abisyńskich może być dzikie, złociste, niebieskie lub beżowe. Pręgi powinny pojawiać się wyłącznie na części twarzowej i ogonie. Okrywa włosowa jest gęsta i zbita, ale delikatna i miękka w dotyku.
Są to koty zdrowe i aktywne. Z reguły dożywają w zdrowiu kilkunastu lat, a niektóre żyją ponad dwadzieścia.

Temperament

Koty abisyńskie są aktywne, niezwykle inteligentne i towarzyskie. Stawiają one jednak wysokie wymagania swoim właścicielom. Potrzeba im zarówno czułości, jak i aktywnej zabawy. W zamian za to odpłacą wyjątkową u tej rasy wiernością.
Koty te lubią wysokie miejsca i chętnie się wspinają (także na meble). Nie są szczególnie głośne i potrafią wyrażać swoje potrzeby na wiele różnych sposobów. Dobrze czują się w towarzystwie innego kota, ale potrafią żyć w zgodzie także z innymi zwierzętami domowymi. Są raczej miłe w stosunku do dzieci.
Ponieważ są to koty inteligentne, szybko rozumieją czego się od nich wymaga i dzięki temu łatwo się uczą. Można je trzymać w mieszkaniu, ale dużo bardziej lubią one swobodny wybieg umożliwiający im gimnastykowanie się i wspinaczkę po drzewach

 

American Curl

Amerykański curl długowłosy (ang. American curl longhair) to rasa kotów pochodząca ze Stanów Zjednoczonych. Pierwsze doniesienia o tej rasie pochodzą z 1981 roku. Koty te wyróżniają wywinięte do tyłu uszy.
Historia
Pierwszym znanym kotem, którego uznaje się za założyciela rodu, jest bezpańska kocica zwana Shulamit. Miała ona uszy zagięte w półksiężyc. Cechę tę odziedziczyły po niej jej pierwsze cztery kocięta. Z dwóch z nich wyselekcjonowano kota amerykańskiego curl.
Wygląd
Amerykański curl długowłosy należy do kotów półdługowłosych. Całe ciało jest średniej wielkości i proporcjonalne. Głowa ma kształt ściętego stożka. Oczy w kształcie migdała, dosyć duże i szeroko rozstawione, w harmonii kolorystycznej z barwą sierści tylko u kolorpoint. Uszy mają dość duże, łukowato zagięte do tyłu. Nowonarodzone kocięta mają uszy normalne, ale w pierwszych dniach życia chrząstki stają się fryzowane. Znane są trzy stopnie zakrzywienia uszu - lekkie, średnie i wyraźne. Okrywa włosowa jest półdługa i prawie bez wełnistego podszycia. Ogon długości ciała. Dopuszczalne są wszystkie rodzaje ubarwienia i wszystkie desenie.
Charakter
Amerykański curl długowłosy jest kotem zrównoważonym, umiarkowanie reagującym, a także lubiącym się bawić jako dojrzały. Towarzyski, serdeczny i łagodny, lubi kontakt fizyczny, szuka aktywnie towarzystwa człowieka. Nadaje się do rodziny z dziećmi.

Koty Bengalskie

Historia

Na początku lat 60. amerykańska biolog Jean Mill rozpoczęła krzyżowanie kotów domowych z dzikimi kotami bengalskimi z zamiarem uzyskania kota podobnego do lamparta o właściwościach kota domowego. Stosując jednorazowe krzyżowania z amerykańskimi kotami krótkowłosymi abisyńskimi, a przede wszystkim egipskim mau, uzyskała na początku lat 80. pierwsze godne uwagi wyniki. Typowy lamparci wzór na futrze nie był przy tym największym problemem hodowlanym. Potomstwo pierwszego jak również drugiego pokolenia (F1 i F2) odziedziczyło po swoim bengalskim ojcu (Felis bengalensis) tyle cech charakteru kota dzikiego, że nie można go było oddać w ręce niedoświadczonych hodowców. Dopiero w trzecim i czwartym pokoleniu zwierzęta straciły trochę ze swej płochliwości i agresywności w stosunku do ludzi i nadawały się do hodowli. Krytycy nowej rasy, która jeszcze nie jest uznana przez wszystkie organizacje hodowców, stanowczo kwestionują pochodzenie kota bengalskiego od dzikiego Felis bengalensis, utrzymując, że został on przez uwydatnianie pewnych cech "zrobiony na dzikiego". Jean Mill także otwarcie przyznaje, że kocury pokoleń F1 i F2 były bezpłodne. Tylko dzięki samicom można było początkowo zapewnić trwałość przekazywania cech rasy, jednak krytycy energicznie to podważają. Niczego to jednak nie zmienia w urodzie i elegancji ruchu przedstawicieli tej rasy; koty tej rasy są bardzo drogie.

Charakterystyka

Są bardzo zwinne. Z łatwością dostają się na czubki drzew, potrafią też pokonywać duże odległości maszerując wytrwale. Dobrze czuja się też w środowisku wodnym, są świetnymi pływakami. Wiele dzikich leopardów „załatwia” się do wody, aby ukryć swój zapach przed drapieżnikami (ta cecha została zachowana). Można się spodziewać, że potomstwo tego dzikiego kota odziedziczy po nim choć część tych cech. Ale w miarę jak kolejne pokolenia oddalają się od jego dziedzictwa, niektóre z tych cech zanikają, można też nimi manipulować. U pierwszych pokoleń (foundation bengals) można zaobserwować pewną ostrożną inteligencję niewątpliwie odziedziczoną po przodkach. Potrzebują one bezpieczeństwa i zazwyczaj z trudem przychodzi im adaptowanie się do jakichś zmian. Mają też problem z przywiązaniem się do człowieka, jeśli jednak tworzy się więź między kotem a jego właścicielem, to jest bardzo silna i jakiekolwiek jej naruszenie może spowodować trwałe zniszczenia w kociej psychice. Koty te nie są co prawda wojowniczo nastawione, lecz gdy narazi się je na jakąś niewygodną sytuację zazwyczaj uciekają do cichego schronienia.
Temperament
Kot bengalski - w Europie nazywany leopardetą - jest kotem typu orientalnego o wydłużonym ciele i sprężystej sylwetce. Pod względem budowy ciała przypomina jeszcze swoich dzikich przodków, jest duży i krzepki, co jednak nie znaczy, że musi robić wrażenie masywnego lub ociężałego, a przy tym powinien mieć dobrze rozwinięte mięśnie. Żylaste, długie kończyny z okrągławymi łapami są bardzo sprawne i świadczą o dużej zdolności do wykonywania skoków. Tylne kończyny są nieco dłuższe niż przednie, co sprzyja ruchliwości i elegancji ruchów. Kształt głowy prawie już nie przypomina głowy dzikich przodków bengalskich, która była u nich skrajnie wąska i wysmukła. Głowa kota bengalskiego jest bardziej podobna do głowy kotów abisyńskich z domieszką cech kotów domowych; duże i wysoko osadzone uszy dobrze harmonizują z tym fenotypem.
Kot bengalski ma futro ściśle przylegające do ciała, gęste i jedwabiste, z małą ilością podszycia. Futro młodych kotów do czasu uzyskania przez nie futra osobników dorosłych może wyglądać nieco bardziej pluszowato. Urzekający jest rysunek okrywy włosowej kotów tej rasy. Niezależnie od koloru zasadniczego futra na całym ciele znajdują się nieregularnie rozmieszczone plamki mniej więcej jednakowej wielkości i kształtu, zawsze ułożone poziomo i o kształcie łańcuchów. Na kończynach również są cętki, które w dolnej części tylnych kończyn i na przednich kończynach przechodzą w prążki.
Paski na policzkach i szyi oraz charakterystyczne "M" na czole dopełniają rysunku futra dzikiego zwierzęcia. Wzdłuż kręgosłupa biegnie ciemna pręga, a obok niej dwie równoległe linie tej samej barwy. Na ogonie jest kilka wyraźnych pierścieni w kolorze oznak, a na tylnej stronie uszu nie może zabraknąć "odcisku kciuka". Białe plamy mogą występować na podbródku i piersi, brzuchu i wewnętrznej stronie kończyn oraz poduszeczka z wąsami. Oczy, nos i wargi są czarno obrzeżone. U kotów cętkowanych tabby wzór rysunku futra może być we wszystkich kolorach.

 

Koty Brytyjskie

Historia

Jak głosi legenda przodkowie kotów brytyjskich pojawili się na Wyspach Brytyjskich w czasach starożytnych sprowadzone tam przez legiony rzymskie po kolonizacji Galii do pomocy w walce ze szczurami. Musiało jednakże minąć wiele stuleci zanim koty te zostały uznane za rasę. Stało się to dopiero w 1929 roku.
Do Polski pierwsze brytyjczyki przybyły w 1994 roku.

Charakterystyka

Wygląd ogólny: kot krótkowłosy, mocnej budowy ciała, średnioduży lub duży (waga od 4 do 8 kg), silny, krępy i muskularny. Pełnię swojej krasy osiąga w wieku 5 lat.
Głowa: duża, okrągła, masywna i szeroka z charakterystycznymi fałdami, czoło wyraźnie zarysowane, pokryte sztywnym włosem nadającym mu wypukłość, pełne policzki, mały podbródek.
Uszy: średniej wielkości, zaokrąglone na końcach, o szerokiej podstawie.
Oczy: duże, okrągłe, rozstawione dość szeroko w kolorach współgrających z umaszczeniem: pomarańczowe, złociste lub miedziane, u odmiany białej - pomarańczowe, niebieskie lub różnobarwne, u kotów szynszylowych i cieniowanych - zielone lub turkusowe, u colorpointów - niebieskie.
Nos: krótki, szeroki, z delikatnym stopem.
Tułów: krępy, muskularny, zwarty. Szerokie łopatki, biodra i barki, silna klatka piersiowa, krótka szyja.
Kończyny: krótkie, mocne, masywne, o dużej muskulaturze.
Ogon: szeroki u nasady i zaokrąglony na końcu, długości 2/3 tułowia.
Okrywa włosowa: krótkie, miękkie, podwójnie gęste i odstające od ciała futro, w dotyku przypominające plusz.
Odmiany barwne: podobnie jak u persów około 150 odmian barwnych; jednokolorowe: niebieskie, czarne, rude, kremowe, czekoladowe, liliowe i białe; dwubarwne: podstawowe kolory z różną ilością białego, tabby we wszystkich kolorach podstawowych (pręgowane klasycznie, tygrysio i cętkowane), szylkretowe, szynszylowe, srebrzyste cieniowane, srebrzyste tabby, dymne i colorpointy (z ciemniejszymi oznaczeniami).

Temperament

Brytyjczyk jest kotem bardzo inteligentnym, o silnie zaznaczonej osobowości, ze szczególnie rozwiniętym poczuciem własnej wartości i godności. Cechy te sprawiają, że przeciętny przedstawiciel tej rasy zachowuje pewien dystans wobec swoich opiekunów, a także, że nigdy nie bywa wobec nich natrętny czy nadskakujący. Żyjąc w wielkiej bliskości z człowiekiem, pozostaje zawsze bardziej obok, niż razem z nim, aczkolwiek jedną osobę w rodzinie przeważnie darzy większą atencją od pozostałych i tę obdarza nieprzebranym bogactwem swych uczuć.
W młodości wesoły i żwawy, po osiągnięciu wieku dojrzałego staje się znacznie spokojniejszy; jego temperament można określić mianem umiarkowanego. Jest to kot odważny, wręcz nieustraszony, bez kompleksów, szalenie zrównoważony, honorowy, pewny siebie, dystyngowany.
Rzadko używa głosu bez potrzeby i tylko z jednej przyczyny jest w stanie zniżyć się do proszenia o cokolwiek swojego opiekuna - tym powodem bywa najczęściej jedzenie. Brytyjczyk nie należy bowiem do kotów rozkapryszonych i wybrednych. Złośliwi twierdzą nawet, że jedzenie stanowi największy, jeśli nie jedyny, sens jego życia.
Z powodu swoich licznych zalet koty brytyjskie krótkowłose stają się rasą coraz popularniejszą zarówno na świecie, jak i w Polsce. Niekłopotliwe w utrzymaniu, spokojne i nie wymagające nieustannej uwagi, pozbawione zapędów niszczycielskich, mają praktycznie jedną jedyną wadę: biegnący przez pokój brytyjczyk hałasuje niczym stado słoni, ale biorąc pod uwagę jego rozmiary, nikogo nie powinno to specjalnie dziwić.

Pielęgnacja

Koty brytyjskie są wyjątkowo czyste i łatwe w pielęgnacji. Regularnego szczotkowania wymagają wyłącznie w okresie linienia, tj. na wiosnę i jesienią.

 

Koty Egzotyczne

Historia

Koty egzotyczne zostały oficjalnie uznane za rasę w 1966 r., a w 1985 r. umieszczono je w zestawieniu FIFe razem z kotami perskimi. Przez długi czas były uważane za mieszańce nie akceptowane w wielkim świecie kociej arystokracji. Dopiero w latach 80. zdobyły uznanie i sympatię. Obecnie są bardzo popularne w całej Europie.
Koty egzotyczne wyhodowano w Stanach Zjednoczonych krzyżując amerykańskie koty krótkowłose z persami. Próbowano także skojarzyć koty perskie z burmańskimi, ale ich potomstwo nie było wystarczająco efektowne. W Anglii hodowcy połączyli persa z krótkowłosym brytyjczykiem.
Uzyskanie linii hodowlanej kotów egzotycznych było dość proste. Długi włos jest cechą recesywną, dlatego przy kojarzeniu kotów długowłosych z krótkowłosymi w pierwszym pokoleniu zawsze otrzymamy kocięta krótkowłose. Przy odpowiedniej selekcji i doborze par można bez trudu hodować "krótkowłose persy". Trzeba jednak pamiętać, że osobniki o krótkim włosie mogą być nosicielami genu odpowiedzialnego za powstawanie długiej szaty i zdarza się, że po skojarzeniu dwóch krótkowłosych kotów może urodzić się długowłose potomstwo.

Charakterystyka

Pod względem budowy koty egzotyczne są dokładną kopią persów, różnią się tylko długością okrywy włosowej. Przez długi czas nazywano je nawet krótkowłosymi persami. Dzięki podobieństwu do kotów perskich zwierzęta te mają sympatyczny, laleczkowaty wyraz "twarzy", ale szatę zdecydowanie łatwiejszą w pielęgnacji. Ich futerko jest podobne do szaty kotów brytyjskich krótkowłosych, ma jednak nieco gęściejszą i mocniejszą strukturę.
Egzotyk będzie odpowiednim przyjacielem dla ludzi, którym podoba się miła, "dziecinna buzia" persa, ale nie lubią kotów długowłosych, bądź nie mają czasu na ich pielęgnację. Dla każdego, kto lubi spokojne, zrównoważone i nieabsorbujące zwierzęta kot egzotyczny będzie idealnym domownikiem.

Temperament

Pod względem charakteru koty egzotyczne nie różnią się od swoich długowłosych kuzynów, mają tak samo zrównoważony temperament i spokojne usposobienie. Z natury są bardzo łagodne i wesołe, znana jest ich skłonność do zabawy i niezwykłe przywiązanie do właściciela. Egzotyki uwielbiają pieszczoty, są przyjacielskie, nigdy nie zachowują się agresywnie i są doskonałymi towarzyszami dla dzieci. Wyjątkowo zgodne, bez problemów zaakceptują inne zwierzęta w swoim otoczeniu.
Złoto i srebrno umaszczone osobniki mają żywsze usposobienie.

Pielęgnacja

Pielęgnacja kotów egzotycznych jest niezmiernie łatwa. Wystarczy raz w tygodniu porządnie kota wyszczotkowac, co dodatkowo poprawia ukrwienie krwi. Jeżeli nasz pupil ma, podobnie jak koty perskie, bardzo płaską część twarzową, musimy pamiętać, że może mieć kłopoty z oddychaniem lub nadmiernie łzawiące oczy. (zobacz też "porady pielęgnacyjne")

 

Szkocki Fold

Historia

Kot ten został na początku lat 60. po raz pierwszy zarejestrowany w Szkocji i jako rezultat programu hodowlanego wkrótce uznany pod nazwą Scottish fold. Rasa powstała w wyniku zniekształcenia ciała. Nie chodzi tutaj o kłapciaste czy zwisłe uszy, które są zabawnie pochylone do przodu i mają jedną lub dwie fałdy, lecz o skłonność genetyczną do zniekształceń kośćca w okolicy nasady ogona i tylnych kończyn. Ta ostatnia wada była powodem, że angielski centralny związek hodowców GCCF uznał, że należy unieważnić istnienie rasy. Mimo to niektóre organizacje hodowców jeszcze uznają szkockiego kota zwisłouchego.

Charakterystyka

Kot średniej wielkości, silny, krępej budowy, dobrze umięśniony. Waga od 2,5 do 6 kg. Głowa okrągła, z wypukłym czołem i szerokimi policzkami. Broda i żuchwa mocna. Nos raczej krótki, z nieznacznym stopem. Oczy duże, okrągłe, kolor dostosowany do umaszczenia.
Charakterystyczna cecha rasy; małe i zwisające do przodu, szeroko rozstawione i zaokrąglone na końcach. Opadające uszy powstały na skutek załamania zewnętrznych krawędzi małżowiny i zagięcia końcówek. Kocięta rodzą się z "normalnymi" uszami, dopiero po 3-4 tygodniach wiadomo, które z nich odziedziczyły niezwykłą cechę.
Tułów krótki i krępy, dobrze umięśniony. Kończyny o średnio mocnej kości, stopy małe, okrągłe.
Szata krótka, gęsta i sprężysta, miękka w dotyku. Istnieje także odmiana półdługowłosa zwana highlands fold. Wszystkie kolory są dopuszczalne z wyjątkiem umaszczenia typu syjamskiego oraz barwy czekoladowej i lawendowej, także z udziałem koloru białego.

Temperament

Jest to kot miły, spokojny, o umiarkowanym temperamencie, lubi życie rodzinne, bardzo przywiązany do właściciela, wesoły i chętny do zabawy.

Pielęgnacja

Nie wymaga specjalnych przygotowań; można wyskubać twarde włosy ościste.

 

Koty Kartuskie
(Chartreux)

Historia

Pierwsze wzmianki o niebieskich kotach z Francji można znaleźć już w XVI - wiecznych tekstach. Nie wiadomo jednak na pewno, jak trafiły do Francji. Jedna z wersji mówi, że koty kartuzkie wywodzą się od kotów syryjskich, które z kolei zostały sprowadzone do Europy przez krzyżowców. Według innej wersji niebieskie koty krótkowłose zostały przywiezione przez zakonników francuskich - kartuzów - z Afryki do Francji do klasztoru Chartreuse. Stąd też wywodzi się ich nazwa.
Naturalne kolonie tych kotów istniały w mniej zaludnionych rejonach Francji aż do początków XX wieku. Nie miały jednak łatwego życia, ponieważ cenione były głównie za swoje piękne futro i....mięso. Używane też były do tępienia szczurów. Jedna z tych naturalnych kolonii (znajdująca się na wyspie Belle Ile) posłużyła w latach dwudziestych do rozpoczęcia systematycznej hodowli.

Koty kartuzkie po raz pierwszy wystawione zostały w 1928 roku. Po II Wojnie Światowej nie istniały już żadne znane naturalne kolonie kotów kartuzkich i rasa ta dostępna była wyłącznie u hodowców. Do dziś zresztą jest to rasa dosyć rzadka, nawet we Francji. Do wielbicieli kotów kartuzkich zaliczali się m.in. generał de Gaulle oraz słynna pisarka Colette.

Charakterystyka

Koty kartuzkie są mocniejszej budowy niż inne koty krótkowłose. Niektóre kocury mogą ważyć nawet do 15 kg (kotki są zawsze mniejsze). Pełną dojrzałość osiągają w wieku 3 - 4 lat. Ciało tych kotów jest muskularne i masywne, a nogi średniej długości, silne, zakończone stosunkowo dużymi stopami. Głowa u nasady jest dość szeroka, policzki wydatne. Uszy są szeroko rozstawione, a duże, żywe oczy mają kolor mocno żółty lub miedziany. Koty te robią czasami wrażenie uśmiechniętych i zadowolonych.
Futro kotów kartuzkich może mieć różne odcienie niebieskiego - od jasnego do mocno szaroniebieskiego. Preferowane są jednak odcienie jasne. Koty te mają gęste i błyszczące futro, nieco dłuższe od innych kotów krótkowłosych. Nos i poduszeczki są niebieskoszare.

Temperament

Koty kartuzkie to łagodne olbrzymy. Są spokojne i skupiają w sobie wiele pozytywnych cech: przywiązują się do właściciela, są delikatne, ciche, dobrze znoszą jazdę samochodem i wspaniale łapią myszy. Miauczą bardzo rzadko lub wcale, a ich głos jest bardzo cichy i nie pasuje do potężnej budowy. Koty te są wyrozumiałe w stosunku do dzieci. Akceptują obecność innych zwierząt w swoim otoczeniu. Mino, iż tak jak wszystkie koty, potrzebują czułości i lubią być blisko ukochanej osoby, nie są natarczywe i potrafią spokojnie siedzieć kiedy jest to konieczne. Są idealnymi towarzyszami życia dla osób starszych lub mieszkających samotnie, ale równie dobrze czują się w rodzinie. Lubią dom, ale chętnie też korzystają z wybiegu w ogrodzie.
Koty kartuzkie pomimo swojego łagodnego temperamentu lubią się czasami pobawić i potrzebują wówczas sporo miejsca, aby się ?wyszaleć". Przyzwyczajają się do ulubionych zabaw i mogą je powtarzać dzień po dniu. Szybko uczą się swojego imienia i przychodzą na zawołanie.

Pielęgnacja

Gęsta i krótka okrywa włosowa kotów kartuzkich wymaga codziennego szczotkowania tylko w okresie linienia. Należy również zwracać uwagę na prawidłową dietę, gdyż koty te w pewnym wieku mogą wykazywać skłonności do nadwagi.

 

Koty Colorpoint

Historia

Kolorpointy znane są także pod nazwa kotów khmerskich lub himalajskich. Ta ostatnia nazwa nie ma jednak nic wspólnego z rejonem Himalajów, powstała ona w USA w związku z podobieństwem umaszczenia kolorpointów do barwy zająca himalajskiego. Kolorpointy powstały w wyniku kojarzenia kotów syjamskich z perskimi. Próby krzyżowania rozpoczęto w 1924 roku. Pierwsze sukcesy hodowlane osiągnięto jednak dopiero w roku 1950, ponieważ cechy ubarwienia kolorpointów i długość futra warunkowane są przez geny recesywne. W celu uzyskania zamierzonego efektu konieczne były liczne badania genetyczne, który prowadzono głównie w USA, Anglii i Szwecji. W klasyfikacji europejskiej kolorpointy traktuje się jako odmianę kotów perskich.

Charakterystyka

Wszystkie cechy budowy ciała kolorpointów odpowiadają budowie ciała kotów perskich, jedynie ubarwienie przypomina koty syjamskie. Kolorpointy charakteryzują się ogólnie masywną budową: szyja jest krótka i mocna, głowa proporcjonalna do reszty ciała - okrągła i masywna, z pełnymi policzkami i wypukłym czołem. Nos jest mały, krótki i szeroki z wyraźnym stopem. Uszy małe, lekko zaokrąglone, rozstawione daleko od siebie - z ładnymi pęczkami dłuższych włosów. Oczy musza mieć czystą barwę. Powinny być wyraziste i błyszczące, duże i szeroko otwarte.
Kolorpointy są średniej wielkości. Z powodu krótkich łap i szerokiej piersi wydają się krępe. Łopatki i grzbiet są muskularne i sprawiają wrażenie bardzo masywnych. Kończyny są mocne, mają duże, okrągłe poduszeczki z pęczkami włosów między palcami. Ogon musi być proporcjonalny do reszty ciała.

Temperament

Zwierzęta te mają bardzo podobny charakter do kotów perskich. Mają żywy temperament, ale nie są agresywne. Są wesołe, towarzyskie, przymilne, przyjazne człowiekowi. Lubią pieszczoty. Zgodnie współżyją z innymi zwierzętami domowymi. Kolorpointy są bardzo inteligentne i szybko się uczą. W odpowiednich warunkach mogą stać się dobrymi łowcami myszy. Dobrze czują się zarówno w rodzinach jak i u osób samotnych.

Pielęgnacja

Kolorpointy wykazują skłonności do nadwagi co wymaga od właściciela kontrolowania ilości i składu pokarmu. Konieczne jest codzienne czesanie.

 

Maine Coon

Historia

Jest to jedna z najstarszych ras Ameryki Północnej, pochodzi ze stanu Main. Łączy się z nią wiele legend, z których jedna mówi, iż koty te powstały w wyniku skojarzenia się kotów domowych z szopami, co jest oczywiście biologicznie niemożliwe.
Rzeczywiste pochodzenie mainkunów nie jest jeszcze wyjaśnione. Prawdopodobnie koty długowłose zabierane przez marynarzy zostały wypuszczone na swobodę. Przypuszcza się, że rasa ta powstała przez krzyżowanie kotów perskich i angorskich z kotami krótkowłosymi.

Charakterystyka

Mainkuny są doskonale przystosowane do życia w ostrym klimacie. Zwierzęta te mają lśniące, gęste, półdługie futro, które znakomicie chroni przed zimnem i wilgocią. Futro może mieć zmienną długość w zależności od warunków klimatycznych, nie zmienia się jedynie włosów na ogonie, który jest prawdziwą dumą mainkunów.

Waga kocurów może dochodzić do 9 kg, kotki są znacznie mniejsze (do 4,5 kg), a więc jest to rasa raczej duża. Mainkuny rozwijają się powoli i żeby osiągnąć pełną wielkość potrzebują od 3 do 5 lat. Rzadko miauczą, a kiedy już to robią ich cichy delikatny głos zupełnie nie pasuje do silnej, muskularnej sylwetki. Mają pięknie wydłużony, średnio duży lub doży tułów i szeroką klatkę piersiową. Ogon powinien być długości tułowia. Występują we wszystkich barwnych odmianach za wyjątkiem umaszczenia "syjamskiego".

Temperament

Mainkuny są towarzyskie i łatwo przywiązują się do człowieka, a jednocześnie posiadają dużą dozę kociej niezależności. Są ciekawskie i chętnie "pomagają" swoim właścicielom w różnych czynnościach. Z reguły nie są "kanapowcami", to raczej kumple i towarzysze życia niż przytulanki, choć mogą zdarzać się wyjątki. Mają przyjemny i łatwy charakter. Kocury często przez całe swoje życie są "kocimi klaunami", podczas gdy kotki są bardziej dystyngowane.
Przedstawiciele tej rasy generalnie dobrze współżyją z dziećmi, psami jak również z innymi kotami. W przeciwieństwie do wielu innych ras wolą zabawy na ziemi od wspinania się na drzewa. Doskonale łapią myszy. Są bystre i inteligentne, co sprawia, że stosunkowo łatwo dają się ułożyć.

Pielęgnacja

Codzienne czesanie nie jest w przypadku tej rasy konieczne, wystarczy raz w tygodniu. Poza tym należy zwracać szczególną uwagę na odżywianie, gdyż koty w średnim wieku (5-10 lat) mogą mieć problemy z nadwagą.

 

Koty Norweskie Leśne

Historia

O tych kotach wspomina się już w norweskiej mitologii. W starych bajkach norweskich występują one jako czarodziejskie istoty. Koty te przemierzały świat wraz z Wikingami, chroniąc zapasy zboża na morzu i na lądzie.
Rasę tę uznano w Norwegii i wystawiono w Oslo już w roku 1930, jednak po II Wojnie Światowej została ona prawie zapomniana. Dopiero na początku lat 70-tych grupa miłośników rozpoczęła ponownie hodowlę tych pięknych kotów. Powtórne uznanie rasy miało miejsce w 1972 roku.

Charakterystyka

Jeżeli zdecydujemy się na zakup kota norweskiego, to tak jakbyśmy dostali dwa koty w cenie jednego. Tak bardzo różni się jego okrywa włosowa letnia od zimowej. W większości przypadków futro letnie jest krótkie i tylko po ogonie można wtedy stwierdzić, że mamy do czynienia z kotem długowłosym. Jesienią wyrasta na powrót futro zimowe i pojawiają się znowu typowe cechy tych kotów.

Zwierzęta te mają gęste, wełniste podszycie, okryte przez błyszczące, nie nasiąkające wodą włosy. Są to koty długonogie, mają wydłużony, mocny tułów, charakterystyczną trójkątną głowę z długim prostym nosem. Umiejscowione wysoko uszy zwracają uwagę pędzelkami włosów, które sterczą na ich wierzchołkach jak u rysiów. Waga kocurów wynosi 6-9 kg, kotek 3,5-4,5 kg. Dopuszcza się wszystkie warianty umaszczenia oprócz barwy czekoladowej i lila.

Temperament

Norweski kot leśny, jak większość kotów, jest członkiem rodziny. Zachowuje się z rezerwą w stosunku do obcych i odpowiednio do warunków w swojej ojczyźnie są bardzo ostrożne. Przy bliższym poznaniu są przyjacielskie i delikatne. Dobrze przystosowują się do swoich właścicieli i nie są zbyt wymagające. Choć lubią pieszczoty, nie można zaliczyć ich do "kanapowców". Świetnie skaczą i wspinają się na drzewa. Istnieją także dowody na to, że koty mieszkające w pobliżu strumieni.....łowią ryby. Najlepiej czują się w domu z ogrodem. Jeżeli jednak trzymane są w mieszkaniu, muszą mieć dużo miejsca do biegania i zabawy.

Pielęgnacja

Futro wymaga czesania raz w tygodniu lub częściej. Jedynie podczas miesięcy letnich, kiedy wypadają włosy zimowe, szczotkowanie i czesanie jest na porządku dziennym. Należy uważać, aby nie tworzyły się kołtuny.

 

Koty Ocelotowate
"Ocicat"

Historia

Ocicat został wyhodowany po "połączeniu" kotów syjamskich, abisyńskich i amerykańskich krótkowłosych. Hodowcy chcieli uzyskać mocnego i eleganckiego kota o wspaniałym charakterze i umaszczeniu.
Pierwsze kocię tej rasy przyszło na świat w 1964 roku w miocie kotki (pomieszania abisyńczyka i syjama z czekoladowymi znaczeniami) - był to miot eksperymentalny. Rasę uznano w Stanach Zjednoczonych w 1986 roku. Pierwsze w Polsce: od roku 1997

Charakterystyka

Kot średniej wielkości, elegancki, umięśniony, smukły; waży od czterech do ośmiu kilogramów. Głowa w kształcie zmodyfikowanego klina, o szerokiej żuchwie i krótkim nosie, uszy średniej wielkości, oczy duże o kształcie migdałów i nieco skośne. Szata krótka, lśniąca, delikatna, ściśle przylegająca do ciała, składająca się z włosów o kilku ciemniejszych pasmach. Ciemne pasma tickingu powinny być wyraźnie odgraniczone od jaśniejszego tła. Zbyt duża ilość podszerstka jest nie pożądana. Tułów średnich do dużych rozmiarów, niezbyt smukły, ale i nie krępy, umięśniony, gibki i zgrabny. Klatka piersiowa mocna - dobrze rozwinięta, mocne stopy zwarte, owalne; ogon nieznacznie mniejszy na końcu, dość długi . Maść: ticking abisyński w sześciu podstawowych odmianach kolorystycznych: brązowej, czekoladowej, liliowej, płowej, niebieskiej i cynamonowej. Dodatkowo wszystkie wymienione w odmianach srebrzystych. Dokładnie oddzielone, ciemne cętki w tonacji dopasowanej do jaśniejszego tła, na czole znak “M”. Na ogonie najmniej pięć ciemniejszych pierścieni; jego koniec jest ciemny, w podstawowym kolorze kota. Oczy we wszystkich kolorach, z wyjątkiem niebieskich. Wokół oczu charakterystyczny, ciemniejszy “makijaż”, który otacza jaśniejsza sierść (barwa zależna od maści kota).

Temperament

Pomimo dzikiego wyglądu ocicat ma miłe usposobienie, jest wesoły i chętny do zabaw. Jest ciekawy świata i inteligentny, z przyjemnością na uczy się różnych sztuczek takich jak aportowanie itp. Jest oddany właścicielowi i chodzi za nim jak cień. Dość łatwo się podporządkowuje, ale bywa uparty. Sam zdecyduje o tym kiedy możesz go pogłaskać. Kotki są z natury nieufne i potrzebują więcej czasu, żeby zaakceptować gości, kocury zazwyczaj pieszczochy, wylewne nawet w stosunku do obcych. Akceptuje zarówno inne koty jak i psy - dobrze czuje się w ich towarzystwie Przystosowuje się do życia w mieszkaniu, ale bardzo źle znosi izolację od domu i rodziny. Równie męczące dla kota jest pozostawanie samemu w domu - jeśli właściciel pracuje do późna powinien zapewnić towarzystwo swojemu pupilkowi. Ocicat nie wymaga czesania, ale w okresach linienia trzeba podawać mu specjalną pastę, która rozpuści sierść połkniętą przez kota w czasie toalety. Pożywienie powinno być urozmaicone, może składać się z pokarmów naturalnych, jak i gotowanych. Kocięta w wieku od siódmego do ósmego miesiąca życia dość dużo jedzą - wiąże się to i duża aktywnością i żywotnością. Ocicat to odpowiedni przyjaciel dla osoby stale przebywającej w domu, a także dla rodzin z dziećmi.

Pielęgnacja

Nie wymaga długich i męczących (zarówno dla kotka jak i właściciela) zabiegów pielegnacyjnych. Regularne szczotkowanie raz w tygodniu.

 

Koty Orientalne

Historia

Już od dawna hodowcy kotów syjamskich pragnęli wyhodować zgrabnego, wysmukłego kota typu syjamskiego bez oznak, czyli jednobarwnego. Ponieważ skłonność do oznak jest dziedziczona recesywnie, z każdego krzyżowania kotów z oznakami z kotami jednobarwnymi zawsze rodzą się koty jednobarwne, zadanie wcale nie było takie trudne. Jednobarwnych kotów krótkowłosych brytyjskich i amerykańskich było pod dostatkiem w krajach, w których wyhodowano nową rasę, czyli w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych. Aby zachować typ kota wysmukłego, hodowcy musieli tylko od samego początku stosować krzyżowania wsteczne i już najpóźniej w trzecim pokoleniu uzyskali "jednobarwnego syjama".
Mimo usilnych starań Angielki Pat Turner i Niemki Dagmar Thies w latach 50. i 60. o uznanie tej nowej rasy ze wszystkimi odmianami barwnymi, nastąpiło to przez FIFe dopiero w 1970 r. na Wyspach Brytyjskich i w 1972 r. na kontynencie. Jedynym wyjątkiem był kot hawański, który pod inną nazwą został w Anglii uznany już w 1958 r. Ma on wśród protoplastów kota rosyjskiego niebieskiego, gdyż hodowcy spodziewali się, że dzięki jego cechom dziedzicznym szybciej uzyskają wysmukłą budowę ciała.

Charakterystyka

Orientalne koty krótkowłose są czystymi produktami hodowli. Biorąc pod uwagę pochodzenie od syjamów i podobieństwo do nich uznano, że najwłaściwsza będzie nazwa określająca pochodzenie rasy wyjściowej. Należy też zaznaczyć, że termin "jednobarwne" już od dawna nie odnosi się do wszystkich kotów orientalnych, gdyż oprócz jednobarwnych istnieją również łaciate i tabby. Orientalne koty krótkowłose, pojętne i towarzyskiejak syjamy, są jednak od nich spokojniejsze w zachowaniu, ich głos nie jest tak przenikliwy, a chęć dominowania nie tak zdecydowana. Ich potrzeba ruchu jest podobna jak u krewniaków z oznakami. Również koty orientalne potrzebują sporo miejsca do baraszkowania, robienia wrzawy, wspinania się, a także dużego zainteresowania właściciela. Najlepiej byłoby nie trzymać ich samotnie, aby łatwiej znosiły wielogodzinną nieobecność właściciela spowodowaną zajęciami zawodowymi.
Właściwie pielęgnowane i żywione koty orientalne nie są zbyt wrażliwe na choroby, lubią korzystać z wybiegu i dobrze łowią zdobycz. W kocich związkach rodzinnych, pomijając drobne starcia, żyją bardzo zgodnie i zachowują zdrowy instynkt stadny. W wychowie młodych uczestniczą wszystkie osobniki grupy, nawet kocury opiekują się kociętami. Orientalnym kotom krótkowłosym przysparza wielu przyjaciół, oprócz miłego charakteru, elegancja i sprężystość ruchów. Ciało mają średniej wielkości, wydłużone i wysmukłe. Mimo dobrego umięśnienia ich sylwetka robi wrażenie delikatnej i zwinnej. Długie i wysmukłe kończyny, tylne nieco dłuższe niż przednie, wrażenie to jeszcze potęgują, podobnie jak długa i wąska szyja oraz ogon, który jest cienki od nasady, długi i ostro zakończony. Łapy są zgrabne i owalne.
Głowa kota orientalnego ma kształt podobny do głowy syjamów. Jest średniej wielkości i klinowata; nie może mieć zagłębienia nad poduszeczkami z wąsami, ani nie może robić wrażenia okrągłej. Pożądany jest kształt "kunowaty". Nos jest długi i prosty, pyszczek drobny, podbródek i szczęki normalnie zaznaczone. Oczy w kształcie migdałów są błyszczące, intensywnie zielone, różniące się od oczu syjamów.
Jedwabiste i krótkie, delikatnie lśniące futro tych kotów różni się od futra wszystkich innych ras, ponieważ jest sprężyste i ściśle przylega do ciała. Pluszowate futro jest niepożądane. Kolor futra orientalnych kotów krótkowłosych podlega ścisłym kryteriom oceny. Koty jednobarwne, a więc hawański lub hebanowy, muszą mieć włosy od nasady do końców równomiernie zabarwione. Tabby muszą się odznaczać wyraźnym kontrastem między zasadniczą barwą futra a barwą jego rysunku, natomiast srebrzyste cieniowane - wyraźnie jasnym podszyciem odcinającym się od ciemnych końców włosów.
U orientalnych kotów krótkowłosych, podobnie jak u syjamów, zakradły się także wady dziedziczne, które można wyeliminować tylko przez konsekwentną selekcję hodowlaną. Deformacje szczęk i karłowaty wzrost udało się - poza nielicznymi wyjątkami - zlikwidować w hodowli, natomiast polidaktylia (nadliczbowość palców) i oligodaktylia (zmniejszona liczba palców) jeszcze się sporadycznie zdarzają, podobnie jak znane u syjamów deformacje oczu. Dlatego wybór kota rozpłodowego wymaga gruntownego przestudiowania ksiąg hodowlanych oraz dokładnej informacji o jakości linii hodowlanej.
Orientalne koty krótkowłose dzielą się na cztery grupy barwne: jednokolorowe (solids), różnobarwne bez prążków na włosach (bez tickingu) lub ciemniejszych końców włosów (bez tippingu), tabby oraz z ciemniejszymi końcami włosów (z tippingiem). Najstarszą i najbardziej znaną odmianą są koty jednobarwne.

 

Koty Perskie

Historia

Ojczyzną kotów perskich jest Turcja. Tam też hodowane były już przeszło 500 lat temu. Pewne jest, że obecny wygląd tych kotów odbiega znacznie od wyglądu ich przodków. W Europie koty perskie rozprzestrzeniły się w XVI wieku. W Anglii i Francji krzyżowano je z kotami angorskimi i w końcu uzyskano zwierzęta o jedwabistej budowie futra, charakterystycznej dla dzisiejszych kotów perskich. Systematyczna pracę hodowlaną rozpoczęto w 1871 roku.

W Polsce do roku 1939 istniał Klub Miłośników i Hodowców Kotów Rasowych z Sekcją Kotów Perskich. Prowadzono ich rejestrację i księgi rodowodowe. Niestety, wojna zaprzepaściła tę pracę. Po II Wojnie Światowej nieliczna ilość kotów perskich była hodowana w Polsce. Dopiero w latach siedemdziesiątych Jolanta Kotłubiej sprowadziła z Niemiec parkę kotów, m.in. kotkę Thurid von Garmshof, którą śmiało można nazwać matką kotów perskich w Polsce. W dziewięciu miotach wydała ona na świat 36 kociąt. Od tego czasu hodowla kotów perskich w Polsce rozwija się bardzo dynamicznie.

Charakterystyka

Koty perskie można nazwać arystokracją wśród kotów. O ich wyjątkowej urodzie stanowi przede wszystkim wspaniała okrywa włosowa: długa, jedwabista i gęsta. Piękna, długa kryza wokół szyi powinna być obfita i zakrywać całą pierś. Koty perskie charakteryzują się ogólnie masywną budową. Wydają się krępe ze względu na krótkie łapy i szeroką pierś oraz krótką i masywną szyję. Mają muskularne łopatki i grzbiet. Posiadają mocne kończyny zakończone dużymi, okrągłymi poduszeczkami z pęczkami włosów między palcami. Ogon powinien mieć długość proporcjonalną do reszty ciała. Głowa persów jest okrągła i masywna. Policzki są pełne, a czoło wypukłe. Nos mały, krótki i szeroki. Koty te mają mocne i szerokie szczęki oraz wydatną brodę. Uszy są małe i lekko zaokrąglone, z ładnymi pęczkami dłuższych włosów. Oczy muszą być duże, wyraziste i błyszczące, rozstawione daleko od siebie. Wyróżnia się około 114 odmian barwnych kotów perskich.

Temperament

Koty perskie w porównaniu z innymi rasami wykazują najwyższy stopień udomowienia. Zatraciły zdolność do polowania, nie mogą więc tępić myszy czy szczurów. Odznaczają się za to wspaniałym charakterem i niezwykłą wiernością. Koty te są spokojne, łagodne, przymilne, nie chodzą po firankach, nie gryzą i nie drapią. Okres rui też zazwyczaj przechodzą ciszej i łagodniej. Obdarzone są wysoką inteligencją a przypisywana im flegmatyczność wynika z opanowania i spokoju - nigdy z tępoty. Są to typowe kanapowe i najlepiej czują się w domu. Są wspaniałymi towarzyszami życia dla ludzi w każdym wieku. Także ich głos jest cichy, melodyjny i przyjemny dla ucha.

Pielęgnacja

Bujna okrywa włosowa kotów perskich wymaga codziennego czesania, najlepiej metalowym grzebieniem. Od czasu do czasu należy je kąpać, zawsze po uprzednim uczesaniu. Do kąpieli trzeba kota przyzwyczaić w młodym wieku.

 

Ragdoll

Historia

We wczesnych latach sześćdziesiątych w Kalifornii pewna kobieta Ann Baker skojarzyła kotkę perską z kocurem birmańskim, tworząc nowa rasę - koty ragdolle. Koty te okazały się bardzo tolerancyjne i cierpliwe. Hodowczyni z tych przymiotów postanowiła osiągnąć zysk i utrzymywała, że koty te nie są wrażliwe na ból. Koty tej rasy zostały po raz pierwszy publicznie zaprezentowana w 1965 roku i wtedy również zdementowano informacje o ich rzekomej niewrażliwości.

Charakterystyka

Budowa ciała ragdolli odpowiada całkowicie ich dosłownie tłumaczonej nazwie (ragdoll - szmaciana lalka). Mimo że są silne i muskularne, na rękach właściciela zwisają jak kłębek gałganków. Masa ciała kocurów wynosi 7,5-10 kg, kotki są nieco mniejsze. Pełną dojrzałość osiągają w wieku około trzech lat.
Okrywa włosowa jest średnio długa, gęsta, miękka, w dotyku przypomina futro królicze. Nie filcuje się. Paleta kolorów na ciele tych kotów rozciąga się od bladobrązowego do ciepłego brązu. Oznaki, tak jak u kotów syjamskich, obejmują głowę, uszy, nogi i ogon. Duże owalne oczy mają piękny niebieski kolor.

Temperament

Ragdolle są nadzwyczaj czułe i łagodne. Są prawie całkowicie pozbawione instynktu walki, co oznacza, że nie bronią się, kiedy zostaną zaatakowane. Należy też zwracać szczególną uwagę na zabawy ragdolli z dziećmi, ponieważ ze względu na wyjątkową cierpliwość tych zwierząt, pozwalających dzieciom na wszystko, istnieje duże niebezpieczeństwo skrzywdzenia zwierzęcia. Mimo, że koty te nie reagują na zaczepki, najbardziej lubią towarzystwo osób spokojnych i zrównoważonych. Bardzo przywiązują się do właściciela i często chodzą za nim po domu jak małe szczeniaki. Nie należą do kotów o dużym stopniu aktywności, ale lubią zabawę i różnorodne zabawki. Mimo, iż nie są głośne, potrafią upominać się o swoje (np. o posiłek). Koty te są inteligentne i lubią sprawiać przyjemność swoim właścicielom, łatwo dają się ułożyć. Ragdolle najlepiej jest trzymać w mieszkaniu, ale w szczególnie korzystnych warunkach można je wypuszczać do ogródka.

Pielęgnacja

Ragdollom nie powinno zabraknąć dobrej opieki i pieszczot. Futro należy czesać regularnie co kilka dni. W większości koty te lubią być szczotkowane.

Savannah

Historia

Savannah to kot wyhodowany z krzyżowania afrykańskiego serwala i kota domowego. Pierwszy udokumentowany przypadek pochodzi z wczesnych lat 80-tych z USA, stan Pensylvania . Zostały uznane jako odrębna rasa przez TICA oraz amerykańską organizację hodowlaną REFR.

Charakterystyka

Jest to kot o wyraźnym, cętkowanym umaszczeniu i budowie delikatniejszej od bobcata.
Savannah jest bardzo podobny do swojego dzikiego przodka. Uszy ma duże, wyraźne "pufiaste" policzki, wydłużony korpus i nogi. Cętki na futerku są zawsze czarne lub brązowe. Kształt pyszczka bardzo przypomina pyszczek serwala.
Savannah jest kotem unikalnym. Głównym tego powodem jest skromność puli genów i bardzo małe mioty.
Temperament
Ma bardzo przyjacielski charakter, uwielbia zabawy i w odróżnieniu od większości kotów nie stroni od wody.
Ciekawostki
UWAGA istnieją dwie różne rasy o tej samej nazwie. W Wielkiej Brytanii wyhodowano nową rasę kotów, którą także nazwano Savannah. Rasa powstała w wyniku krzyżowania kotów Bengalskich i Syjamskich. Efektem takich zabiegów hodowlanych jest niebieskooki kot o budowie syjama, ale z ubarwieniem kotów bengalskich

 

Sfinks

Historia

Bez wątpienia sfinks jest najniezwyklejszą kocią rasą, gdyż nie posiada w ogóle futra. Pierwszy sfinks narodził się w miocie zwykłych kotów krótkowłosych w 1966 roku w Toronto w Kanadzie. (Nie była to pierwsza bezwłosa mutacja. Pod koniec XIX wieku hodowano przez krótki czas rasę zwaną "meksykańskim kotem bezwłosym".) Przez wiele lat hodowcy europejscy i północno-amerykańscy prowadzili selektywna hodowlę bezwłosych kotów i tak powstała rasa, jaką znamy dziś.
Pierwszy Sfinks został zarejestrowany przez amerykańskie The Cat Fanciers' Association (CFA) w lutym 1998.

Temperament

Sfinksy są uczuciowe i towarzyskie, łatwo przyzwyczajają się do właścicieli, którzy szanują ich pragnienie spokoju i ciszy. Niechętnie dają się głaskać czy brać na ręce. Należy trzymać je w pomieszczeniach o stałej temperaturze, gdyż są bardzo podatne na choroby związane z jej zmianą. Gdy patrzymy na takiego kota, nasuwa się pytanie: "Czy nie jest mu zimno?". Oczywiście - jeśli tobie jest zbyt zimno, będzie też zimno bezwłosemu kotu. Jednak koty te są wystarczająco sprytne, aby w razie potrzeby znaleźć ciepłego człowieka, psa lub drugiego kota i ogrzać się.
Większość osób uczulonych na kocia sierść, może spokojnie dzielić mieszkanie z takim kotem. Jednak są ludzie, u których uczulenie jest tak silne, iż nawet ze sfinksem nie mogą przebywać w jednym pomieszczeniu.

Charakterystyka

Uznaje się dowolne wzory i kolory skóry, kolor oczu powinien harmonizować z barwą okrywy.
Kot posiada bezwłosą skórę przypominająca w dotyku zamsz i delikatny meszek na pyszczku, uszach, stopach, ogonie i grzbiecie. Ciało jest wydłużone i smukłe (co podkreśla jeszcze brak włosów), z długim, zwężającym się ogonem. Nogi są długie i szczupłe, stopy małe i okrągłe. Głowa ma kształt wydłużonego trójkąta, nos jest krótki, podbródek wystający, oczy duże w kształcie migdałów, uszy wielkie i spiczaste.
Typowe wady kotów rodowodowych to bardzo pomarszczona skóra, meszek na ciele.

Pielęgnacja

Ponieważ koty te nie posiadają futra, które absorbowałoby tłuszcz wydzielany przez skórę, należy je od czasu do czasu wykapać (zapewniając przy tym odpowiednią temperaturę wody i pomieszczenia). Po kąpieli należy kota dokładnie osuszyć i przez pewien czas nie wietrzyć pomieszczenia, w którym przebywa kot.
Można zamiast kąpieli regularnie przemywać skórę kota delikatną, miękką gąbką.

 

Koty Somalijskie

Historia

Koty somalijskie pochodzą od kotów abisyńskich: w wyniku mutacji powstały koty abisyńskie długowłose, które w dalszej hodowli nazwano kotami somalijskimi. Na wystawach kotów rasowych po raz pierwszy pojawiły się w połowie lat 60-ych.

Charakterystyka

Koty somalijskie są muskularne, sprężyste, średniej wielkości, o mocnej budowie ciała. Kończyny długie, smukłe i silne. Ich futro jest średniej długości, a puszysty ogon przypomina lisią kitę. Mają bardzo sympatyczne pyszczki, które wyrażają inteligencję, temperament i ciekawość. Oczy w kształcie migdałów mają wyraziste bursztynowo żółte lub zielone zabarwienie.
Koty te występują w kilku odmianach barwnych m.in. koty somalijskie umaszczone dziko, złociste, niebieskie, beżowe. Charakterystyczną cechą jest to, że bez względu na umaszczenie włosy są jaśniejsze u nasady i ciemniejsze na końcach. Mimo, iż futro może wyglądać na nieco szorstkie, w dotyku jest nadzwyczaj miękkie i delikatne.

Temperament

Koty somalijskie są aktywne, sprytne i lubią się bawić. Powinny mieć do dyspozycji dużo różnorodnych zabawek i miejsca do zabawy. Najlepiej czują się w towarzystwie drugiego kota o podobnym temperamencie. Mogą być trzymane w mieszkaniu, jeśli jest ono dostatecznie duże. Najlepiej jednak czują się w domu z ogrodem. Są stosunkowo łatwe do wychowania. Lubią towarzystwo dzieci, dla których są delikatne (oczywiście ta delikatność musi być odwzajemniona).
Są one bardzo przywiązane i lgną do ludzi. Ich ciekawość sprawia, że często zaglądają do otwartych szafek, szuflad itp. Odznaczają się cichym i delikatnym głosem, którego używają raczej rzadko. Chociaż lubią pieszczoty, nie można zaliczyć tej rasy do "kanapowców".

Pielęgnacja

Ich futro wymaga niewiele szczotkowania, jednakże koty te są bardzo wdzięczne za jego prawidłową pielęgnację. Szczotkowanie jest dla nich jednocześnie oznaką przywiązania.

 

Koty Syberyjskie

Historia

Jest to jedna z naturalnych ras długowłosych - często porównywana z mainkunami i norweskimi kotami leśnymi. Według Harrisona Weira, inicjatora pierwszej wystawy kotów i autora książki "Our Cats and All About Them", koty syberyjskie były jedną z trzech długowłosych ras wystawionych na pierwszej wystawie w XVIII wieku. Obecnie można je spotkać na wystawach w wielu krajach świata. W USA hodowane są od 1990 roku.

Charakterystyka

Koty syberyjskie są duże, muskularne i silne. Kotki ważą 4 -6 kg, waga kocurów dochodzi do 8 -10 kg. Okres wzrostu wynosi u tej rasy około 5 lat. Tułów jest wydłużony, a tylne kończyny nieco dłuższe od przednich. Średniej wielkości głowa jest okrągła, policzki pełne. Niektóre osobniki mają na uszach pędzelki włosów jak u rysia. Duże oczy mają zwykle kolor zielony. Okrywa włosowa u kotów syberyjskich jest półdługa do długiej, wierzchnie włosy posiadają nieco oleistą strukturę, co sprawia, że futro jest wodoodporne. Ogon jest dość długi i puszysty. Koty te występują w wielu odmianach barwnych, oprócz umaszczenia kotów syjamskich.

Temperament

Koty syberyjskie są przyjacielskie i lojalne. Często są ciekawskie i podążają za swoim właścicielem po całym domu aby nie przegapić czegoś ciekawego. Uwielbiają wskakiwać na wysoko położone miejsca, dlatego ważne jest aby nie trzymać łatwo tłukących się przedmiotów na wysokich półkach. Koty te lubią zabawę i są bardzo towarzyskie. Dobrze traktują dzieci, łatwo też przystosowują się do towarzystwa innego zwierzęcia w domu.

Pielęgnacja

Jesienią i zima okrywa włosowa kotów syberyjskich wymaga bardzo niewiele szczotkowania, jednak późną wiosną i latem szczotkowanie powinno być na porządku dziennym, gdyż krótsze w tym okresie włosy mają skłonności do filcowania się.

 

Koty Syjamskie

Historia

Według starych opowieści i nowych badań, koty te wywodzą się z Syjamu - dzisiejszej Tajlandii. Jednak ich pochodzenie jeszcze nie jest do końca wyjaśnione. W Bibliotece Narodowej Tajlandii w Bangkoku, w wierszowanej księdze kotów, znajduje się opis kota odpowiadający kotom syjamskim. Już przed 400 laty w Syjamie sporządzano rysunki kotów syjamskich.
Oczywiście istnieją również różne legendy na temat tych zwierząt. Tak więc królowie w Syjamie hodowali te koty i używali ich jako pałacowych strażników. Koty syjamskie podobno trafiły do Anglii za sprawą konsula generalnego, który otrzymał je w prezencie od króla Syjamu. Później sprowadzono je do Ameryki, gdzie stały się ulubioną i interesującą dla hodowców rasą.

Charakterystyka

Koty syjamskie są średniej wielkości, smukłe i muskularne. Ich elastyczne ruchy robią wrażenie eleganckich. Mają piękną, smukłą szyję. Długie, smukłe ale muskularne nogi są proporcjonalne do reszty ciała. Ogon jest nadzwyczaj długi, spiczasto zakończony. Ich czyste i klarowne oczy promieniują kolorem ciemnoniebieskim.
Futro kotów syjamskich jest krótkie, delikatne i przylega gładko do ciała. Musi pięknie błyszczeć i mieć wyważone zabarwienie, dopuszcza się możliwość cieniowania na bokach. Między zabarwieniem futra i oznak konieczny jest wyraźny kontrast. Oznaki obejmują część twarzową głowy, uszy, stopy i ogon.
Kocięta tej rasy rosną i dojrzewają szybko, pokazując w pełni swoja osobowość.

Temperament

Są to zwierzęta pełne temperamentu, bardzo inteligentne, odważne, łatwo się uczą. Ich duża aktywność sprawia, że nie lubią być pozostawiane na zbyt długo same. Przy ich temperamencie korzystny jest możliwie duży wybieg, najlepiej kiedy mają do dyspozycji dom i ogród. Koty syjamskie czasami zachowują się samowolnie i miewają zmienne nastroje. Silnie przywiązują się do jednego członka rodziny i nie zawsze liczą się z resztą domowników. Stosunkowo dobrze traktują dzieci. Są bardzo " rozmowne" i wyróżniają się mocnym głosem. Dzięki ich zdolnościom i cechom charakteru można nauczyć je wielu rzeczy.

 

Koty Tureckie Angora 

Historia

Jest to jedna z najstarszych ras kotów. Koty te prawdopodobnie pochodzą od manula - kota udomowionego przez Tatarów. Przed wiekami przywędrowały z południowych części Rosji do Turcji, gdzie dziś uważane są za jeden ze skarbów narodowych. Przez ostatnie dziesięć wieków obecne były w literaturze i malarstwie. Ich wizerunki można spotkać na wielu XVIII i XIX- malowidłach. Również w XIX wieku pierwsze angory sprowadzone zostały do USA. Były one jednak przeznaczone tylko dla bogaczy. Ich cena wynosiła bowiem około 3500 dolarów, a była to w owych czasach prawdziwa fortuna.
Niestety, z początkiem XX wieku kotów angorskich zaczęto używać do hodowli kotów perskich. Angory zostały prawie zupełnie zapomniane.

W 1930 roku rząd Turecki zdał sobie sprawę, że ta narodowa rasa zagrożona jest całkowitym wyginięciem. Przeprowadzono program jej ratowania. Koty angorskie (lub przypominające je wyglądem) z różnych stron kraju przewieziono do ankarskiego zoo, gdzie założono ich hodowlę, która istnieje do dzisiejszego dnia. Obecnie jest to rasa bardzo popularna i hodowana w wielu krajach świata.

Charakterystyka

Angory maja harmonijna budowę ciała. Są średniej wielkości, proporcjonalne, smukłe i silne. Maja lekko wydłużony tułów. Ich ruchy są zwinne i pełne gracji. Głowa jest wyraźnie klinowata, oczy duże, okrągłe i lekko skośne. Istnieją osobniki z odmiennie zabarwionymi oczami. Futro kotów angorskich jest długie i jedwabiste w dotyku - latem nieco krótsze niż zimą. Długi puszysty ogon przypomina ogon lisa. Angory ważą od 2,5 do 4,5 kg.
Koty te występują w wielu odmianach barwnych, niestety wielu hodowców preferuje kolor biały. Dążenie do hodowli wyłącznie białych osobników nie jest korzystne dla zdrowia tych zwierząt, ponieważ gen powodujący białe umaszczenie jest również odpowiedzialny za wiele poważnych defektów takich jak głuchota, wysoka śmiertelność płodów oraz uszkodzenia serca.

Temperament

Koty angory są wspaniałymi przyjaciółmi człowieka. Bardzo przywiązują się do swojego właściciela. Ich żywiołowy temperament sprawia, że uwielbiają się bawić, biegać i są ciekawe wszystkiego, co dzieje się wokół nich. Świetnie skaczą. Lubią również towarzystwo dzieci. Doskonale czują się w mieszkaniu, ale równie chętnie przebywają w ogródku.

Pielęgnacja

Jak wszystkie koty długowłose, wymaga regularnego czesania. Ich futro jest stosunkowo łatwe do utrzymania w dobrej kondycji.

 

Koty Tureckie
Van 

Historia

Kot turecki Van to kot angorski pochodzący z rejonu jeziora Van w Turcji. Od wieków są tam zadomowione i przyzwyczajone do życia z ludźmi. Po raz pierwszy sprowadzono go do Wielkiej Brytanii w 1955 roku, a oficjalnie uznano za rasę w 1969.

Charakterystyka

Nie istnieją odmiany tej rasy. Futro kotów jest białe z kasztanowymi oznakami pomiędzy uszami, oczami i na ogonie, gdzie na przemian występują ciemniejsze i jaśniejsze obręcze.
Ciało kota jest muskularne i długie, lecz kościec delikatny. Z powodu gęstego futra nogi wydają się grubsze niż są w rzeczywistości. Stopy małe i okrągłe.
Koty te maja trójkątną głowę obramowaną futrem, długi nos, mocny i płaski podbródek. Ich oczy są małe, okrągłe i blisko osadzone. Uszy duże, zaokrąglone i zarośnięte pędzelkami włosów, zaś w środku różowe. Ogon jest średnio długi i obficie owłosiony.
Typowe wady kotów tej rasy to: nierozwinięta muskulatura, okrągła głowa oraz dodatkowe oznaki na ciele.

Temperament

Ci przedstawiciele rasy, którzy urodzili się lub wychowali w pobliżu wody, uwielbiają pływać i radzą sobie z tym całkiem nieźle (łapią nawet mniejsze rybki). Dzięki temu łatwo je kąpać. Wielu zwolenników tych kotów twierdzi, że nie gardzą one kąpielą w wannie wypełnionej ciepłą wodą. W takim przypadku konieczne jest jednak osuszenie kota po kąpieli, aby nie doszło do przeziębienia. Podczas kąpieli ważną rolę odgrywa również temperatura wody - powinna być zbliżona do temperatury ciała kota czyli mieć ok. 38 stopni C.
Kot turecki Van jest kotem domowym od wieków i w rezultacie jest bardzo uczuciowy w stosunku do wszystkich członków rodziny. Niemniej jednak wybiera sobie ulubieńców, często osoby o podobnym, spokojnym charakterze. Rasa ta jest niezwykle inteligentna, ale z powodu zmniejszonej aktywności inteligencja nie ujawnia się na każdym kroku. Takiego kota zadowala życie w domu, ewentualnie z dostępem do ogrodu.

Pielęgnacja

Poleca się codzienne wyczesywanie kota szczotką, podobnie jak okresowe kąpiele. Mięso stanowi podstawę diety, ale koty te nie są w ogóle wybredne. Aby nie doszło do głosu nerwowe usposobienie niektórych osobników, koty należy wychowywać łagodnie choć stanowczo.
W jednym miocie rodzą się zazwyczaj cztery kocięta.

Abisyński

fot. flickr / editrx

Charakter

Koty słynne ze względu na swoje wyjątkowe przywiązanie do właściciela. Nie zrezygnują nigdy z okazji uczestniczenia we wszystkich naszych czynnościach, ale nie narzucają się właścicielowi. Zajrzą w każdy kąt, ale dzięki swojej niezwykłej gracji rzadko zdarza się im wyrządzić znaczące szkody. Lubią aportować niewielkie przedmioty.
Koty te mają niewyczerpaną energię do zabaw, dzięki czemu są dobrymi towarzyszami dla dzieci. Nie wymagają dużej przestrzeni życiowej, dobrze radzą sobie w niewielkich mieszkaniach. Są to koty, które nie miauczą – w ostateczności wydają z siebie świergotliwe odgłosy.

Wygląd

Pyszczek kota abisyńskiego cechuje się niespotykaną u innych kotów wyrazistością. Koty te, zazwyczaj poruszające się z godnością, potrafią zaskoczyć niespodziewaną erupcją żywiołowości. Ich krótkie futro jest lekko opalizujące, uszy duże, oczy mają kształt migdałów.
Kot abisyński – podobnie jak inne rasy krótkowłose – nie wymaga wielu zabiegów pielęgnacyjnych, ponieważ jego futro jest krótkie i prawie całkiem pozbawione podszerstka.

Pochodzenie

Choć nazwa rasy wskazuje na obecną Etiopię, geograficzne pochodzenie tych kotów nie jest bliżej znane. Wiadomo jedynie, że jest to jedna z najstarszych istniejących ras kotów na świecie.
Bliskim krewnym tej rasy jest kot somalijski, czyli długowłosy abisyńczyk.

Bengalski

kot bengalski rozetowy, fot. Andrzej Grabowski

Kot bengalski – mruczek w lamparciej skórze

Dziki kot bengalski, który został skrzyżowany z kotem domowym, dał nową rasę – a powstały hybryd zachował leopardzie umaszczenie, które jest najszczególniejszą cechą wyróżniającą bengala spośród innych ras. Futro kota domowego tej stosunkowo nowej rasy powinno być z dzikim wzorem, możliwie krótkie, gęste i błyszczące, przylegające ściśle, z niewielką ilością podszerstka, niezwykle jedwabiste i gładkie w dotyku i najlepiej z glitterem (który pochodzi od udomowionej strony krzyżówki) – wygląda jak posypane mieniącymi się drobinkami złota. W obrazie mikroskopowym są to maleńkie banieczki powietrza, otaczające włos. Występowanie tego połysku warunkuje gen recesywny, który może mieć charakter tzw. akumulatywny- co znaczy, że jeśli kocur ojciec i kotka matka mają glitter, to kocię może być jeszcze bardziej błyszczące od rodziców! Dzikie koty bengalskie w tropikach mają najczęściej ubarwienie żółtobrązowe, w północnej części zasięgu- bardziej szare. Zróżnicowanie kolorów jest spore. Cechą charakterystyczną wspólną dla wszystkich osobników jest występowanie cętek lub rozet i czarnych pierścieni wzdłuż ogona. W Indiach występuje np. podgatunek, który na barkach ma ciemny rysunek w kształcie skrzydeł motyla, cętkowane kończyny i ogon, na bokach zaś widnieją plamy lub rozetki (a więc wygląda tak, jak powinien wystawowy kot bengalski). Takiego kota (kotkę) posiadała w latach 60-tych biolog Jean Mill – dała jej za towarzysza czarnego kocura domowego. Okazało się, że koty skrzyżowały się i pojawił się miot, który rok później rozmnożył się w kolejną generację hybrydów. Te koty wymarły bezpotomnie. Dr Willard Centerwall (Loma Linda University) prowadził wielce obiecujące badania nad białaczką, wykorzystując do eksperymentów koty ALC. W latach osiemdziesiątych ubiegłego wieku, po wykonaniu testów, miał kilka osobników pokolenia pierwszego do oddania w dobre ręce – przekazał je Jean Mill oraz Gordon Meredith (te koty wkrótce również trafiły do pani Mill) - m.in. kotki Praline i Pennybank, które stały się protoplastami nowej rasy. W 1982 roku z podróży do Indii Jean Mill przywiozła reproduktora: cętkowanego kota domowego. Ów piękny pomarańczowy kocur (Milwood Tory of Dehli) dał zielone oczy i właśnie gen glitteru. Rok później w miocie z pary Tory-Praline pojawił się płodny cętkowany samiec Destiny (mimo, że było to drugie pokolenie, a Destiny był leopardem w 25%). W 1987 pojawił się nieoczekiwanie pierwszy kot bengalski marmurkowy (Painted Dessert). Twórczyni rasy przyświecała idea ochrony zwierząt: by niezwykłej urody futro dzikiego leoparda przenieść na kota domowego – z zachowaniem cech charakteru tego ostatniego – i uchronić w ten sposób dziko żyjące kotowate przed kłusownictwem dla futra (któż chciałby handlować skórami domowych mruczków?).

Umaszczenie kotów bengalskich

Kot bengalski marmurkowy, fot. Andrzej Grabowski

Wzór (cętki lub marmurek – czyli pręgowanie) powinien być jak najbardziej niezwykły, przywodzący na myśl dzikiego przodka. Cętki powinny być rozrzucone losowo lub horyzontalnie, rozety (bardzo preferowane) powinny mieć dwa kolory lub cienie, i być najlepiej w kształcie „odcisku łapy”, okrągławe, w kształcie grotów strzał lub zgrupowane. Kontrast wzoru z kolorem podstawowym powinien być ekstremalnie silny, dający wyraźny, odcinający się rysunek na futrze. Pysk powinien mieć wyraźne ciemne znaczenia. Brzuch – pożądany jak najbielszy, ale zawsze cętkowany (brak cętek jest wadą dyskwalifikującą kota!). Bardzo pożądane cętkowane łapy i ogon w cętki lub rozety. Wzory uznawane u kota bengalskiego: cętki (spotted, kod BEN n 24) i marmurek (marbled, kod BEN n 22). Futro o wzorze marmurkowym (wydaje się być to lepsze tłumaczenie terminu marbled niż „pręgowanie”) jest uwarunkowane genem recesywnym, pochodzącym od kotów domowych, z którymi były krzyżowane dzikie koty bengalskie. Może wiec pojawić się u kociąt tylko wówczas, gdy obydwoje rodzice niosą ten gen. Niezwykłym jest fakt, że marmurkowe koty bengalskie mogą rodzić się prawie czarne, a wzór rozwija się wraz z wiekiem („otwiera się”) i trudno jest rozpoznać kocię, które widziało się jako podrostka, gdy maluch wejdzie w wiek młodzieńczy! Im bardziej chaotyczny, skomplikowany i malarski marmurkowy wzór na futrze, tym wyższa ocena kota podczas wystawy. Dziwną właściwością rasy jest, że koty z wiekiem ciemnieją, zatracając kontrast pomiędzy tłem a wzorem futra. W wypadku pięknych kotów bengalskich marmurkowych, oznacza to często ściemnienie tła, ale i „wyzłocenie” ciemnego wzoru na futrze. Cętki u kotów bengalskich są cechą dominującą, różnią się wielkością i kształtem.

Kot bengalski rozetowy, fot. Andrzej Grabowski

Kolory futra typowe dla kotów bengalskich to: brown tabby (płowy pręgowany), seal sepia tabby, seal mink tabby, seal lynx point, black silver tabby, seal silver sepia tabby, seal silver mink tabby, seal silver lynx point (kolor srebrzysty, silver – jest nieuznany przez FIFe) . Barwy brązowe – to najbardziej typowe umaszczenie kotów bengalskich. Kolor futra może być żółty, pomarańczowy, jasnobrązowy lub jasnoczekoladowy, zdarza się szarobury (z „mysim” podszerstkiem).

Chausie

fot. Andrzej Grabowski

Piękne smukłe posążki egipskiej bogini Bastet wprawiają w zauroczenie każdego, kto miał przyjemność je podziwiać. Część  naukowców uważa, że ich pierwowzorem był kot błotny Felis chaus, który zamieszkuje obszar od dolnego Egiptu, przez Turcję, okolice Morza Kaspijskiego po Indie, Nepal, Cejlon i Półwysep Indochiński. Kot ten ma najczęściej płowe (czasem rudawe lub rudobrązowe) ubarwienie, ogon czarno zakończony, z wyraźnymi pierścieniami, a wyglądem pyska przypomina kota domowego. U gatunku tego obserwuje się wyraźny dymorfizm płciowy: samce są znacznie potężniejsze od samic. Ciąża u kota błotnego trwa około 63-68 dni, w miocie jest 1-6 młodych. Jest to jeden z niewielu gatunków kotów, u których samiec w niewoli opiekuje się młodymi.
Chausie (angielska wymowa: „chow-see”) jest hybrydem kota domowego i kota błotnego. Starożytne korzenie tej rasy związane są z potrzebą wyhodowania silnego kota do polowań, znakomicie biegającego i skaczącego. Pierwsze hybrydy współczesne powstały w końcu lat 60-tych. Na początku drogi hodowlanej używano różnych ras kotów do stworzenia chausie, obecnie dopuszczalne są krzyżówki jedynie z kotami abisyńskimi i domowymi krótkowłosymi. TICA zarejestrowało nową rasę w 1995 r. Od maja 2003 chausie znalazł się w grupie ANB (Advanced New Breed) ocenianej w trakcie wystaw TICA.

fot. Andrzej Grabowski

Jest to piękny smukły kot, średniej do dużej wielkości, o królewskim wyglądzie. Ciało kota jest bardzo zwarte, muskularne i zwinne, a ruchy – pełne elegancji. Z natury jest to kot niezwykle inteligentny, lojalny i silnie przywiązujący się do właściciela. Aktywny i uwielbiający zabawę aż do późnej starości. Dobrze czuje się w towarzystwie innych kotów i zwierząt. Chausie występuje w trzech odmianach barwnych: czarnej (solid black), brązowej (brown ticked tabby), srebrnej (silver tipped – nowy gen). Zwracają uwagę: jego piękny ogon (do ¾ długości ciała), duże ruchliwe uszy, oczy o niezwykłej ekspresji oraz długie łapy z małymi poduszeczkami. Sierść chausie jest gęsta, krótka i przylegająca, podszerstek delikatny, a włosy okrywowe twarde. Charakterystyczny mysi kolor włosa z podstawą od piaskowo-szarej po pomarańczowo-żółtą.
Pierwsze chausie w Polsce sprowadzone zostały z Ameryki do hodowli Walhalla*PL  w roku 2008, obecnie (2010) pojawiły się pierwsze mioty kociąt.

Cornish Rex

fot. flickr / ilmungo

Charakter

Pełen energii kot pragnący ludzkiego towarzystwa. Tak można scharakteryzować tę rasę jednym zdaniem. Reks kornwalijski, zwany też pieszczotliwie kornikiem, jest kotem, który uwielbia znajdować się w centrum wydarzeń przyjmując wszystko z entuzjazmem.
Są to koty przyjazne alergikom – ich krótkie futerko powoduje reakcje alergiczne w znacznie mniejszym stopniu, niż w wypadku innych ras.

Wygląd

Reksy kornwalijskie przyciągają uwagę swoim nietypowym wyglądem. Rachityczne ciało, czyniące wrażenie bardzo kruchego – choć to tylko pozory, olbrzymie uszy, hipnotyzujące oczy i aksamitna, poskręcana sierść. Cornish Rex jest kotem niezwykłym.

Pochodzenie

Rasa jest efektem przypadkowej mutacji genów. Pierwszy przedstawiciel tej rasy pojawił się w latach pięćdziesiątych XX wieku w miocie kociąt domowych. Właścicielka kociąt, Nina Ennismore, zdecydowała się skrzyżować dziwnie wyglądającego kociaka z jego matką, uzyskując kolejne podobnie wyglądające kocięta. Jako kornwalijska hodowczyni królików rasy Rex, Nina Ennismore nie miała dużych problemów z wyborem nazwy dla zapoczątkowanej właśnie rasy kotów.

Devon Rex

fot. flickr / nikonlarry

Charakter

Reksy dewońskie to koty wyjątkowo inteligentne, psotne i zawsze skore do zabawy. Chcą być w centrum naszego zainteresowania i zrobią wszytko, aby to osiągnąć. Chętnie i wysoko skaczą odkrywając w naszym domu miejsca, o których istnieniu nie mieliśmy pojęcia. Pozostawione na dłużej samym sobie szybko się nudzą i dokonują szeregu zniszczeń. To nie jest kot, który łatwo zniesie naszą kilkunastogodzinną nieobecność w domu.

Wygląd

Dobrze umięśniony kot średniej wielkości. Kocury są większe od kotek i ważą od 3 do 5 kilogramów. Idealne futro jest poskręcane i pokrywające całe ciało kota, ale u niektórych przedstawicieli futro może być istotnie rzadsze lub gęstsze. Wąsy (wibrysy) oraz brwi są krótkie i poskręcane.
Koty te sprawiają niezwykłe wrażenie w dotyku – są ciepłe. W istocie mają podobną temperaturę ciała jak wszystkie inne koty, ale w ich wypadku futro nie stanowi wystarczającej izolacji.
Są to koty bardzo łatwe do pielęgnowania – wymagają jedynie okresowego przycięcia pazurków.

Havana

fot. flickr / alasam

Charakter

Koty tej rasy są ciekawskie, wesołe, pełne życia. Oczekują poświęcenia im wiele uwagi, co odwdzięczą w dwójnasób. Żadne domowe wydarzenie nie umknie ich uwadze.

Wygląd

Kot Havana występuje w dwóch odmianach kolorystycznych – w głębokim, mahoniowyw odcieniu brązu oraz w kolorze liliowym. Futro jest krótkie i połyskujące, ciało dobrze umięśnione.
Ta rasa, jak wiele innych, prezentuje dymorfizm płciowy – dorosłe kocury są większe i cięższe niż dorosłe kotki.

Pochodzenie

Kot rasy hawańskiej jest efektem mutacji genów powstałej w wyniku skrzyżowania dwóch ras kotów z myślą o uzyskaniu osobnika o gładkim, brązowym umaszczeniu. Nazwa rasy nie pochodzi od miasta Havana, ale od głębokiego koloru tytoniu importowanego z Kuby do Wielkiej Brytanii. Tam też, w Anglii, pod koniec XIX wieku pojawiły się pierwsze koty w tym kolorze.
Jednym z przodków kota rasy hawańskiej jest kot syjamski. Jednakże, ponieważ w latach 20 XX wieku brytyjski klub hodowców kotów syjamskich konsekwentnie sprzeciwiał się hodowli kotów syjamskich o kolorze oczu innym, niż niebieski, co spowodowało zanik kotów syjamskich w brązowym kolorze.
Tym, co decyduje o wyjątkowości tej rasy, jest jej głęboko brązowy kolor umaszczenia, niezwykle rzadki i trudny do osiągnięcia.
Dopiero w latach 50 ubiegłego wieku kilkoro brytyjskich hodowców połączyło siły, aby wznowić tę rasę. Skrzyżowano w tym celu czarnego kota domowego z czekoladowym kotem syjamskim colourpoint. Do puli genów dołączono też kota rosyjskiego niebieskiego. Takie krzyżowanie kotów rosyjskich, czekoladowych syjamskich i angielskich krótkowłosych trwało przez całe lata pięćdziesiąte. Pod koniec lat 50 XX wieku organizacja GCCF uznała otrzymaną rasę pod nazwą kota kasztanowego krótkowłosego (chestnut foreign shorthair), zaś w roku 1970 rasa ta otrzymała oficjalnie nazwę Havana.
W USA rasa ta nosi nazwę Havana Brown, zaś jej rozwój – jak w wypadku wielu innych ras hodowanych zarówno w Europie jak i w Ameryce Północnej – poszedł w nieco innym kierunku. Zachowano oryginalny charakter rasy, podczas gdy w Europie koty hawańskie noszą więcej cech kotów syjamskich.

Jungle – kot z dżungli

fot. Andrzej Grabowski

Charakter

Koty z dżungli są sprytne i przebiegłe, o małpiej wręcz inteligencji. Posiadają silny instynkt łowcy, lecz są przyjacielskie wobec człowieka i bardzo do niego przywiązane.

Wygląd

Jungle to kot pełen elegancji i gracji dziko żyjącego drapieżnika, znakomicie umięśniony, o bardzo harmonijnych proporcjach ciała, średni do dużego. Koty te występują tylko w kolorach płowych i czarno-płowych, lecz w kilku odmianach pręgowania. Możliwy jest kolor płowy z pręgowaniem typu ticked (brak jest dobrego polskiego odpowiednika tego określenia), które można określić jako bardzo drobne kropki na sierści. Pręgowanie takie występuje, gdy każdy włos w sierści posiada własne prążki. Pozostałe możliwe kolory kotów Jungle to płowy marmurkowy oraz czarno-płowy cętkowany, gdzie cętki mogą przypominać rozety spotykane u kotów bengalskich.
Kot z dżungli nie może być otyły, jego ciało musi być gibkie i zwinne.

Pochodzenie

Jungle jest rasą hybrydową, której stworzeniu posłużyły geny kota bengalskiego i błotnego, a także abisyńskiego i egipskiego mau. Twórcą tej rasy kotów jest dr Ewa Zgrabczyńska prowadząca hodowlę Walhalla.

Maine Coon

Charakter

Koty Maine Coon to rasa darząca ludzi sympatią, ale narzucająca się. Maine Coon podąży za właścicielem z pokoju do pokoju, a po napotkaniu zamkniętych drzwi spokojnie zaczeka za nimi na powrót właściciela. Koty te dobrze współżyją z dziećmi oraz ze zwierzętami. Nie są amatorami wspinaczki po meblach. Wiele kotów tej rasy bawi aportowanie przedmiotów.

Nasze uwagi: rasą bardzo podobną do kotów maine coon są koty norweskie leśne. Mają one nieco szlachetniejszy kształt głowy i bardziej drapieżne, dzikie spojrzenie, niż maine coony. Różnią się też temperamentem. Koty norweskie leśne są zdecydowanie bardziej skoczne i rzadziej narzucają się z czułościami.

Wygląd

Są to największe z kotów domowych, pokryte długim, jedwabistym i wodoodpornym futrem nie wymagającym częstego szczotkowania. Ogon kota tej rasy jest długi i wyjątkowo puszysty. Ich oczy są bardzo duże, okrągłe, lub owalne lekko skośne. Uszy zakończone są tufkami.

Pochodzenie

Jest to kot pochodzący z Ameryki Północnej; pierwszy osobnik został znaleziony w stanie Maine, stąd też nazwa. Drugi człon nazwy jest potocznym określeniem szopa pracza (ang. racoon), lecz opowieści o częściowym pochodzeniu tych kotów od szopa są li tylko legendą.

JEŚLI CHCECIE WIĘCEJ INFORMACJI O WASZYCH KOTACH PISZCIE W KOMENTARZACH ...

w końcu doszliśmy do psów 1 rasą będzie mój pupil  czyli samoyed

PSY

Samojed (rasa psa)

Samojed (ros. Самоед) – rasa psów, należąca do grupy szpiców i psów pierwotnych, zaklasyfikowana do sekcji północnych psów zaprzęgowych. Zgodnie z klasyfikacją amerykańską, należy do grupy psów pracujących^[3]. Typ lisowaty^[4]. Nie podlega próbom pracy^[1].

Rys historyczny

Psy tej rasy od wielu setek lat towarzyszyły plemieniu Samojedów, żyjących w Rosji i na Syberii, gdzie były psami nie tylko zaprzęgowymi, ale także myśliwskimi. Miały wstęp do ludzkich namiotów, gdyż często ogrzewały swych właścicieli. W końcu XIX wieku zostały przywiezione do Europy, gdzie zyskiwały popularność ze względu na śnieżnobiałą sierść.

Wygląd

Samojedy są średniej wielkości szpicami. Głowa jest klinowata, a kufa silna. Preferowany jest czarny nos i brązowe bądź ciemne oczy. Uszy są raczej małe, szeroko rozstawione i mają trójkątny kształt. Ogon wysoko osadzony.

Szata i umaszczenie

Sierść samojeda złożona jest z dwóch warstw: miękkiego podszerstka, który ma za zadanie chronić przed wyziębieniem, oraz długiej okrywy włosowej, która powinna być czysto biała lub kremowa, lub biała z biskwitem, przy czym podstawową barwą musi być biel. W żadnym wypadku włos nie może być beżowy. Z tyłu uda tworzą się portki, a na ogonie kita. Na wystawach psy dyskwalifikuje jakakolwiek inna barwa od wyżej wymienionych.

Zachowanie i charakter

Samojedy to żywiołowe i energiczne psy. Potrzebują dziennego ruchu i długich spacerów. Te szpice są inteligentne i bardzo przywiązują się do właścicieli. Dość szybko zaprzyjaźniają się też i z "obcymi"^[2]. Ich zaletą jest to, że potrafią szybko nawiązać kontakt z człowiekiem i innym zwierzęciem. Potrafią szybko i sprawnie się uczyć.

Użytkowość

Dobrze sprawdzają się jako psy domowe i są łagodne w kontaktach z dziećmi. Nie sprawdzają się jako psy stróżujące

Ciekawostki

Samojedy sprawdzają się w agility. W Polsce od niedawna poddawane są próbom pracy.

 Aidi

Aidi to jedna z ras psów, należąca do grupy psów w typie pinczera i sznaucera, psów molosowatych, szwajcarskich psów pasterskich i innych ras. Zaklasyfikowana do sekcji psów molosowatych w typie górskim.

RYS HISTORYCZNY

Prawdopodobnie jest potomkiem dużych azjatyckich psów pasterskich.
Francuska nazwa rasy "Chien de l’Atlas" określa jej pochodzenie - góry Atlas w Maroku; w ojczyźnie tej rasy, Aidi jest psem stróżującym.

UŻYTKOWOŚĆ

Dzisiaj wykorzystywane są Aidi jako psy stróżujące, zaganiające, pasterskie i myśliwskie. Prawdopodobnie wcześniej używane były również do walk jako psy bojowe.

ZACHOWANIE I CHARAKTER

Pies ten jest inteligentny, uważny i mało tolerancyjny wobec obcych. Bardzo ruchliwy, żywiołowy i silny.

WYGLĄD

Solidny, muskularny pies, charakteryzujący się siłą i zręcznością; muskularny, krzepki, silnie zbudowany, ale nie ciężki; pokryty obfitą szatą, stanowiącą zarówno ochronę przed słońcem jak i zimnem w górach jego stron ojczystych. Szata tworzy jednocześnie pancerz w czasie walk, które aidi musi staczać z szakalami i innymi drapieżnikami. Jego spojrzenie jest żywe, bezpośrednie i zdecydowane, tak jak u każdego czujnego psa, który stale jest gotów do wypełniania swych zadań obrońcy. W niektórych regionach panuje zwyczaj kopiowania uszu jak również ogona u psów użytkowych; nie jest to jednak pożądane.

SZATA I UMASZCZENIE

Włos bardzo gęsty, półdługi i obfity, o długości około 6 cm, na głowie i uszach powinien być krótszy i delikatniejszy. Na szyi i podgardlu tworzy grzywę, szczególnie u psów. Pośladki i ogon winny być pokryte obfitym i długim włosem.
Maść bardzo różna: piaskowa, biała, wyblakła, czerwona, pręgowana, biało-czarna, biało-płowa, bardziej lub mniej z nalotem, trójbarwna itp. Bardzo często plamy są tak ułożone, że tworzą płaszcz i czepiec, oddzielone od kryzy; do tego dochodzi poszerzający się pas na czole i silnie pigmentowane wargi i nos (rysunek jak u bernardyna).

Airedale Terrier

Airedale Terrier to jedna z ras psów, należąca do grupy terierów, zaklasyfikowana do sekcji terierów wysokonożnych.

RYS HISTORYCZNY

Miłośnicy rasy zwą go "najlepszym z psów", a wszelka bibliografia powtarza określenie "król terierów". Na miano to zasłużył sobie nie tylko ze względu na swoje rozmiary.
Airedale terrier jest - jak niemal wszystkie teriery - formalnie rasą brytyjską, ściślej angielską. Etymologia nazwy nie budzi wątpliwości: Aire – to nazwa rzeki, dale – to dolina. Ta rzeka i jej dolina leżą w hrabstwie York. Airedale nie jest rasą starą: jak większość współczesnych ras ukształtował się w XIXw. Jego przodkami były na pewno otterhound – duży szorstkowłosy ogar angielski używany do polowań na wydry (rasa rzadka, ale do dziś istniejąca), a także wygasły staroangielski black-and-tan terrier. Gdy u dzisiejszego airedale pojawia się czasami duże, ciężkie, "flakowate", nisko osadzone ucho – mówi się, że to "spadek po otterhoundzie". Gdy i dziś zdarza się czasami, że dorosły airedale pozostaje czarny-podpalany (zbliżony kolorem do rottweilera czy dobermana) – mówi się, że jest to "spadek po black-and-tan terrierze".

UŻYTKOWOŚĆ

Przodkami airedale terriera były psy myśliwskie – nie dziwić się więc należy, że i on sam może być doskonałym wielostronnym psem myśliwskim, lubiącym każdy teren. Może aportować ostrzałki, tropić i płoszyć, a nawet wystawiać. Jako dzikarz zanadto ufa swojej sile i nie zawsze osacza, czasami wręcz atakuje. Będąc psem dużym, a więc siłą rzeczy nie tak zwrotnym jak jagdterrier lub foksterier, narażony jest w większym stopniu na szable odyńca czy kły lochy. Niewielu myśliwych poluje obecnie z airedale terrierem ale ci, którzy to czynią, chwalą go sobie.
Współczesny airedale jest psem wystawowym, ale zalicza się do wszechstronnie użytkowych. Jego talenty pozwalają mu być psem obrończym, przewodnikiem ociemniałych, psem meldunkowym w armii. W obu wojnach światowych służył w armiach angielskiej, amerykańskiej i kanadyjskiej.

SZATA I UMASZCZENIE

Airedale terrier jest psem szorstkowłosym o wyraźnym zróżnicowaniu włosa na twardą okrywę i bardziej miękki podszerstek. Jego szata wymaga odpowiedniej pielęgnacji (trimming) poprzedzonej skubaniem (stripping).
Airedale terrier jest psem dwukolorowym: czarno-czerwonym lub szaro-płowym. Sama głębia tonacji obu kolorów nie jest tak ważna jak ich wzajemne rozmieszczenie, które w nomenklaturze umaszczeń określa się jako czaprakowe (nie czarne-podpalane!). Chodzi o jak najmniejszy czaprak, czyli ciemne siodło pokrywające jedynie grzbiet i boki szyi i tułowia. Czerń na głowie i kończynach jest wysoce niepożądana.

ZACHOWANIE I CHARAKTER

Airedale terier jest nie tylko luksusowym psem, którym można popisać się na wystawie. Jest także uroczym zwierzęciem domowym. Wielka miłośniczka tej rasy, Angielka, pani Irene Hayes tak oto pisze o "królu terierów": "Wielu ludzi uważa, że psy tej rasy są za duże, aby trzymać je w mieszkaniu. Ja się z tym poglądem nie zgadzam. Airedale sprawia znacznie mniej kłopotu, niż przedstawiciele niejednej z małych ras (…). Jeśli ma swoje miejsce – pozostanie na nim. Jeśli przypadkowo znajdzie się na twojej drodze – będzie miał do ciebie takie zaufanie, że pozwoli ci przejść nad sobą nie przeszkadzając ci w tym i nie wykonując żadnego ruchu".
W terenie zmienia się nie do poznania. Pełen temperamentu, reaguje błyskawicznie na każdy bodziec. Zdarza się, że pochłonięty np. tropieniem lub zabawą zapomina na chwilę nawet o swoim panu. Jest na ogół przyjaźnie usposobiony do innych psów, jednak zaczepiony potrafi doskonale walczyć będąc silnym, szybkim i zwrotnym jak na psa tej miary.

BUDOWA

Airedale terrier to pies długogłowy. Wielką sztuką w hodowli było uzyskanie tak długiej i wąskiej głowy, a jednocześnie tak solidnego kośćca. Airedale winien mieć grube, proste nogi, wspaniały korpus, głęboką klatkę piersiową i krótkie lędźwie.
Winien być psem kwadratowym, ale o płynnej górnej linii szyi i tułowia (sylwetka jego nie może być rysowana samymi liniami prostymi). Winien mieć długą szyję, ale krótki grzbiet. Winien być mocny, ale jednocześnie nie za szeroki. Jego ogon musi być długi i prosty lub lekko wygięty, pionowo noszony – ale najważniejsze jest wysokie osadzenie. Ideałem jest, gdy ogon jakby "stoi na plecach", a za nim da się jeszcze zarysować zad.
Wymagane jest doskonałe ukątowanie kończyn oraz ich doskonały ruch. Airedale terrier prowadzi w akcji równoległe kończyny wyrzucając je daleko ku przodowi. Jego kłus jest rytmiczny i płynny, a krok odpowiednio długi, choć – jako terier – jest typowym galopenem. Uszy airedale t. nie mogą być ciężkie, "ogarowate", ale rażą także uszy zbyt lekkie "foksterierowate". Są to małe trójkąty z wyraźną krawędzią załamania. Oczy są małe, ciemne i bystre.

WYSOKOŚĆ W KŁĘBIE

psy: 58-62 cm 

AKBASH

Akbash to rasa tureckiego psa pasterskiego nieuznawana przez FCI. Nazwa pochodzi od zbitki słów języka tureckiego aka – biały i basza – głowa. Takie psy nazywane są w Turcji coban kopegi – psy pasterskie.

RYS HISTORYCZNY

Na teren dzisiejszej Turcji przybyły wraz z Grekami, kiedy w Azji Mniejszej tworzono kolonie greckie. Obecnie występuje na zachód od Ankary. Pochodzi od niego większość europejskich białych psów pasterskich takich jak węgierski kuvasz, słowacki czuvac, włoski marmeran oraz owczarek podhalański. Zainteresowali się swojego czasu tą rasą Amerykanie, bo psy te dobrze odganiały kojoty od stad owiec i bydła.

CHARAKTER I TEMPERAMENT

Odważny i niezależny obrońca zwierząt hodowlanych potrafi bronić stad nawet przed niedźwiedziem. Rozdrażniony lub sprowokowany może być nieobliczalny, a tym samym niebezpieczny. Posiada silnie rozwinięty instynkt terytorialny. Wykorzystywany jest głównie w swojej ojczyźnie jako pies stróżująco-obronny.

SIERŚĆ I UMASZCZENIE

Szata jest koloru białego, niekiedy z kremowym nalotem. Sierść gęsta dwuwarstwowa z miękkim poszyciem, włos średnio długi prosty lub lekko falujący. Odmiana krótkowłosa jest bardzo rzadko spotykana.

AKITA

Akita to jedna z ras psów, należąca do grupy szpicy i psów pierwotnych, zaklasyfikowana do sekcji szpicy azjatyckich i ras pokrewnych. Według klasyfikacji FCI nie podlega próbom pracy.

SZATA I UMASZCZENIE

Umaszczenie jest białe, czerwone, pręgowane, sezamowe (czerwona sierść z czarnymi końcówkami), beżowe lub rudobeżowe. Każde umaszczenie oprócz białego musi mieć białe znaczenia po bokach kufy, na policzkach, po spodniej stronie żuchwy, szyi, piersi, tułowia i ogona, po wewnętrznej stronie kończyn przednich i tylnych.

ZACHOWANIE I CHARAKTER

Akity jako psy myśliwskie cenione są za upór, zawziętość i bezwzględność w walce, a także pasję łowiecką. Jest spokojnym i silnym psem odpornym na surowe warunki pogodowe. To rasa psów niezależnych, mających mocny i zdecydowany charakter. Wymagają konsekwentnego, ale równocześnie i łagodnego prowadzenia. Akita jest psem o wysokim stopniu dominacji oraz potrzebie wyraźnej hierarchii w grupie. Przywiązuje się silnie do jednego właściciela. Jest niezawodnym, czujnym stróżem i obrońcą swojej rodziny. W kontaktach z dziećmi jest łagodny i cierpliwy. Wobec innych zwierząt jest mało tolerancyjny.

ZDROWIE I PIELĘGNACJA

Jest łatwy do pielęgnacji, okresy zmiany sierści wymagają zintensyfikowanej pielęgnacji. Jest to pies o średniej potrzebie ruchowej. Szczenięta powinny od maleńkości mieć kontakt z człowiekiem.

CIEKAWOSTKI

Akita to historyczny symbol psiej wierności - przykładem jest opowieść o psie Hachiko, który przez prawie 10 lat czekał na powrót swego pana Ueno - nie wiedząc, że ten zmarł nagle w miejscu pracy.

Do Polski pierwszą akitę zaimportowano w 1990 roku z Norwegii. Była to szara suka Manatsu-Rei. Natomiast pierwszego akitę w "czystym" japońskim typie, o czerwonej barwie sierści, sprowadzono w 1993 roku z Holandii. Od tamtej pory stale popularność tego psa wzrasta. W Stanach Zjednoczonych zainteresowanie tą rasą zaowocowało powstaniem akity amerykańskiej.

AKITA AMERYKAŃSKA

Akita amerykańska to jedna z ras psów, należąca do grupy szpiców i psów pierwotnych, zaklasyfikowana do sekcji szpicy azjatyckich i ras pokrewnych. Dawniej zwana jako duży japoński pies.

RYS HISTORYCZNY

Rasa ta została utworzona oficjalnie w 2000 r. Wywodzi się ona od japońskich akit, wywożonych po II wojnie światowej do USA, gdzie w procesie hodowlanym uzyskano zupełnie nową rasę, nazwaną amerykańską akitą.

UŻYTKOWOŚĆ

Przodkowie akit służyli do polowań na grubą zwierzynę, a udokumentowana historia rasy rozpoczyna się w wieku VII. Wtedy zmuszony do banicji przed cesarzem Japonii jeden z jego rycerzy znalazł schronienie w prowincji Akita. Postanowił tam stworzyć najsilniejsze i najwaleczniejsze psy.

Te cechy pierwotne, które pomogły przetrwać i przyczyniły się do takiej popularności w kraju kwitnącej wiśni, są obecne i cenione u współczesnych przedstawicieli Akit.

SZATA I UMASZCZENIE

Dopuszczalne są wszystkie typy umaszczenia. Przy umaszczeniu pinto (łaciate) kolor powinien zajmowac minimum 1/3 powierzchni bieli. Sierść średniej długości składa się z twardego włosa okrywowego i miękkiego podszerstka. Dwa razy w roku bardzo intensywnie linieje.

ZACHOWANIE I CHARAKTER

Akity amerykańskie to psy z natury bardzo ciche i czujne. Nieufne wobec obcych. Dość niezależne, wymagają doświadczonego opiekuna. Mogą być agresywne wobec innych psów.

CIEKAWOSTKI

Do końca 2005 r. rasa ta nazywana była "duży japoński pies", co było efektem protestu japońskich kynologów przeciw nazywaniu tych psów akitami. Od stycznia 2006 r. rasa ta powróciła w klasyfikacji FCI do grupy V, pod nazwą akita amerykańska.

ALASKAN KLEE KAI Alaskan Klee Kai jest rasą północną należącą do rodziny szpiców. Nazwa "Klee Kai" wywodzi się z języka Eskimosów, gdzie oznacza mały pies. Rasa ta została stworzona, by otrzymać mniejszą wersję Alaskan Husky. RYS HISTORYCZNY Rasa ta została stworzona w Wasilla, (Alaska) w połowie lat 70. XX wieku przez Lindę S. Spurlin, zainspirowaną przypadkowo skojarzonym Alaskan Husky z małym psem. Utworzono ją na bazie syberyjskiego i alaskańskiego husky oraz Schipperke i amerykańskiego psa eskimoskiego tak, aby zmniejszyć rozmiar psów jednocześnie unikając karłowatości. Pierwotnie rasa nazywała się "Klee Kai"; następnie z przyczyn politycznych w 1995 r. rozdzieliła się na "Alaskański Klee Kai" i "Klee Kai". W 2002 r. rasa została z powrotem ujednolicona pod nową nazwą. United Kennel Club uznał tę rasę pod koniec lat 90. XX wieku. ZACHOWANIE I CHARAKTER Alaskańskie Klee Kai są bardzo energiczne, przez co nie nadają się dla wszystkich. Jednak w odpowiednich warunkach są wspaniałymi towarzyszami. Są przyjacielskie, wobec obcych odnoszą się z rezerwą. Jest inteligentnym psem, delikatnym i oddanym ZDROWIE I PIELĘGNACJA Rasa ta nie ma większych kłopotów ze zdrowiem. Ze względu na swoje rozmiary mogą być trzymane w mieszkaniu pod warunkiem, że zostanie im zapewniona odpowiednia, codzienna dawka ruchu. Powinny być regularnie szczotkowane. Żyją do 14 lat. ALASKAN MALAMUTE Alaskan Malamute to jedna z ras psów, należąca do grupy szpiców i psów pierwotnych, zaklasyfikowana do sekcji północnych psów pociągowych. UŻYTKOWOŚĆ Chociaż używane są jeszcze jako psy pociągowe (głównie dla rekreacji i w sportach zaprzęgowych), najczęściej Malamuty utrzymywane są dzisiaj jako psy rodzinne oraz reprezentacyjne. W zaprzęgu nie nadają się do biegów sprinterskich, znacznie lepiej sprawdzają się na długich dystansach. Znakomicie radzą sobie z uciągiem znacznych ładunków (nazywane "lokomotywami północy"). SZATA I UMASZCZENIE Szata Alaskan Malamute jest gęsta, z grubym podszerstkiem, nieco bardziej szorstka niż u Syberian Husky. Umaszczenie występuje w odcieniach szarego i białego, sobolowo-białego, czarno-białego, wilczasto-białego, czerwono-białego albo czysto białego. ZACHOWANIE I CHARAKTER Opiekunem malamuta musi być osoba dorosła, oczywiście dzieci powinny czynnie uczestniczyć w wychowaniu oraz opiece nad psem od samego początku pojawienia się szczenięcia w nowym domu. Malamuty wymagają starannego wychowania i jeżeli nie masz doświadczenia w tej kwestii, poszukaj hodowcy, który będzie chętnie służył ci radą i swoim doświadczeniem zawsze, gdy będziesz tego potrzebował. Wychowując małego malamuta musisz być bardzo konsekwentny w działaniu a jednocześnie prowadzić go łagodnie. Większość malamutów to łakomczuchy i bardzo wiele można z nimi osiągnąć za pomocą pozytywnych bodźców oraz smakołyków. Malamut będzie doskonałym kompanem wszelkiego rodzaju aktywności. ZDROWIE I PIELĘGNACJA Choroby stosunkowo często występujące u tej rasy to: dysplazja stawów biodrowych, inherited polyneuropathy, częste u ras północnych problemy z oczami (zwłaszcza katarakta, PPM, distichiasis). Gęsta sierść czyni Malamuty wrażliwe na upały, jednak są przystosowane do życia w temp. +30 jak i -30, ale potrzebują w upalne dni więcej wody, niż psy innych ras oraz możliwości schronienia się w cieniu. W czasie linienia istnieje potrzeba częstszego wyczesywania martwego włosa (podszerstka) gęstym grzebieniem. Wymaga codziennego zaspokojenia swoich dużych potrzeb ruchowo-pociągowych na świeżym powietrzu. Najlepiej jeśli pies ma okazję brać udział w psich sportach tj.: wyścigi zaprzęgów. BUDOWA Głowa i czaszka. Głowa jest szeroka i mocna szczególnie w porównaniu z innymi rasami prymitywnymi, alu musi być proporcjonalna w stosunku do tułowia, tak aby pies nie wydawał sie być mało szlachetny i niezgrabny. Czaszka między uszami powinna być szeroka, stopniowo zwężająca się w kierunku oczu. Między uszami powierzchnia czaszki zaokrąglona, wysklepienie czaszki zmniejsza się w kierunku oczu, ale dochodzi aż do policzków, które pozostają płaskie. Lekko zaznaczona bruzda między oczami. Linie czaszki i kufy lekko rozbieżne (linia kufy opada lekko w dół). Kufa Kufa mocna, bardzo lekko zwężająca się w kierunku nosa, głęboka. Kufa powinna być duża, ale nie za szeroka, proporcjonalna do wielkości czaszki. Wargi ściśle przylegające, nos czarny obie szczęki mocne szerokie. Uzębienie Zgryz nożycowy. Oczy Brązowe, w kształcie migdała, średniej wielkości, osadzone skośnie. Preferowane są ciemne oczy. Niebieskie oczy są wadą dyskwalifikująca. Uszy Uszy średniej wielkości, stojące. Małżowiny mają trójkątny kształt, lekko zaokrąglone na czubkach. Osadzone są dość szeroko na brzegach czaszki. Dolna część ucha powinna łączyć się z czaszką na linii wewnętrznych kącików oczu. Uszy skierowane do przodu, gdy pies jest czymś zainteresowany nachylone lekko do przodu; gdy pies jest czymś zajęty uszy często składa do tyłu. Szyja Szyja powinna być mocna, średnio wysklepiona, łukowata. Łopatki i kończyny przednie Łopatki średnioskośne, kończyny przednie o mocnej kości, umięśnione, proste aż do nadgarstków, które są krótkie i mocne, prawie pionowe gdy patrzymy z profilu. Kończyny Alaskana Malamuta sprawiają wrażenie wielkiej siły i dysponują niezwykłą siłą napędową. Kończyny tylne Kolana średnio głęboko ukątowane, stawy skokowe mocne i szerokie, średnio głęboko ukątowane, w ruchu poruszają się w tej samej linii co kończyny przednie, nie za szeroko, ani nie za wąsko. Wilcze pazury na tylnich kończynach są nie pożądane i usuwa się je zaraz po urodzeniu. Klatka piersiowa Alaskan Malamut to pies niezbyt krótki. Klatka piersiowa powinna być mocna i głęboka, tułów mocny, zwarty, ale o niezbyt krótkim zadzie. Pies nie może być zatuczony. Stopy zwarte, głębokie, o mocnych poduszkach, dostosowane do pokonywania ogromnych przestrzeni po śniegu. Grzbiet Grzbiet powinien być prosty i lekko opadający w kierunku bioder. Lędźwie Lędźwie mocno umięśnione, niezbyt krótkie gdyż miałoby to negatywny wpływ na swobodę ruchu. Ogon Średnio wysoko osadzony "wychodzący" bezpośrednio z linii grzbietu, obficie owłosiony i noszony nad grzbietem. W spoczynku ogon leży swobodnie na grzbiecie. Może być także pokryty krótszym włosiem i noszony jak lisia kita. ALPEJSKI GOŃCZY KRÓTKONOŻNY Alpejski gończy krótkonożny to jedna z ras psów, należąca do grupy psów gończych, posokowców i ras pokrewnych. Zaklasyfikowana do sekcji posokowców. Według FCI podlega próbom pracy. RYS HISTORYCZNY Psy typu jamniko-gończego występowały na terenie Alp Bawarskich, Alp Austriackich oraz w Gryzonii. Rasa powstała na skutek skrzyżowania psów gończych i jamnika. Zanim ustalono standard tej rasy, psy te nie były jednolite pod względem eksterieru, lecz pod względem użytkowości, do której przykładano największą wagę. Wszystkie sprawdzały się na polowaniach w trudnych warunkach górskich. Starania w kierunku opracowania wzorca i otworzenia czystych hodowli zostały zwieńczone założeniem 15 marca 1896 r. w Monachium "Międzynarodowego Klubu Jamniko-Gończych". W dwanaście lat później klub ten rozpadł się tworząc kilka mniejszych jednostek. Przez FCI Alpejski Gończy został uznany w 1975 r. Obowiązujący standard opublikowano 10 października 1995 r. WYGLĄD Ze względu na budowę zewnętrzną tych psów, przypominającą formę pośrednią pomiędzy jamnikiem a psem gończym, zalicza się je do grupy psów jamniko-gończych SZATA I UMASZCZENIE Sierść jest krótka i gładka poza szyją i ogonem na którym występuje szczotka. Umaszczenie jest czarne, brązowe, czarne z rudordzawym nalotem, czerwone lub czerwone z czarnymi znaczeniami. ZACHOWANIE I CHARAKTER Alpejski Gończy Krótkonożny jest psem wytrzymałym i upartym, odpornym na niekorzystne warunki atmosferyczne. UŻYTKOWOŚĆ Pies używany do polowań w górach, jako posokowiec - do tropienia po "farbie" zranionej zwierzyny grubej oraz jako pies gończy na dziki, zające i lisy. Nadaje się na psa do towarzystwa, choć z powodu swojej użytkowości jest przeważnie w posiadaniu myśliwych. Rasa ta w Polsce jest rzadko spotykana, większą popularnością cieszy się w rejonach z których pochodzi, czyli w alpejskich częściach Austrii czy Bawarii. AMERICAN STAFFORDSHIRE TERRIER Jedna z ras psów, należąca do grupy terierów, zaklasyfikowana do sekcji terierów w typie bull. RYS HISTORYCZNY Istnieją różne wersje dotyczące powstania rasy. Jedna z nich mówi, że rasa wywodzi się od bullterrierów, psów wyhodowanych do walki z bykami. AKC, a następnie FCI uznały rasę Staffordshire Terrier w 1936 roku. W 1972 roku nazwę zmieniono na American Staffordshire Terrier. SZATA I UMASZCZENIE Szata: Sierść krótka, przylegająca, twarda w dotyku i lśniąca. Maść: Dopuszczalne wszelkie typy umaszczenia, jednolite, kolorowe, i łaciate, choć umaszczenie jednolicie białe, z ponad 80% przewagą bieli, czarne podpalane brązem i wątrobiane nie znajduje uznania. UŻYTKOWOŚĆ Amstaf to pies stróżujący, ale także jest wykorzystywany jako pies do towarzystwa. ZACHOWANIE I CHARAKTER American Staffordshire Terrier jest dynamicznym, odważnym i energicznym zwierzęciem, stąd ma on dużą potrzebę ruchu. Jego żywotność bardzo przydaje się na wsi, gdzie oczyszcza on teren ze szkodników. Ułożenie tego silnego psa polega na podporządkowaniu go przewodnikowi od szczenięcia. Ma on skłonność do „bójek” ze względu na pierwotne przeznaczenie, toteż szczenięta należy od początku uczyć przyjaznych kontaktów z innymi psami. Amstafy kupione od rozsądnego hodowcy nie są agresywne. Są stróżami łączącymi w sobie siłę buldoga ze zwinnością teriera. Amstaf jest inteligentnym i wiernym psem, wymagającym bliskiego kontaktu z człowiekiem. CECHY ANATOMICZNE American Staffordshire Terrier robi wrażenie psa o dużej sile w stosunku do swojego ciężaru i wzrostu. Jest to pies mocny, umięśniony, a zarazem zwinny i elegancki w ruchu, czujny na sygnały otoczenia. Jest zwarty, o niezbyt długich kończynach, nie podkasany. Głowa: Średniej długości, dobrze wysklepiona. Czaszka szeroka. Wyraźnie widoczne mięśnie policzkowe. Stop wyraźnie zaznaczony, uszy osadzone wysoko. Uszy: Mogą być cięte lub nie. Preferowane są uszy niecięte, które powinny być krótkie, załamane w płatek róży, lub wysoko załamane do przodu. Uszy wyraźnie obwisłe stanowią wadę. Oczy: Ciemne, okrągłe, głęboko osadzone, szeroko rozstawione. Wągrzyca na powiekach jest niedopuszczalna. Kufa: Średniej długości, w części górnej zaokrąglona, o linii wyraźnie opadającej pod oczami. Szczęki silnie zarysowane. Szczęka dolna powinna być mocna, zdolna do silnego chwytu. Wargi: Równe i zwarte, bez odcinków obwisłych. Uzębienie: Górne siekacze dotykają zewnętrznej powierzchni siekaczy dolnych. Trufla: Zdecydowanie czarna. Szyja: Ciężka, nieco wygięta, zwężająca się od łopatek ku nasadzie głowy. Średniej długości. Nie ma podgardla. Tułów: Ramiona silne i umięśnione. Szerokie, ukośnie osadzone łopatki. Górna linia: Grzbiet jest krótki, nieznacznie od kłębu ku zadowi. Zad krótki, łagodnie opadający do nasady ogona. Lędźwie lekko wysklepione. Klatka piersiowa: Żebra dobrze wysklepione, szerokie i płaskie, dobrze związane między sobą. Kończyny przednie rozstawione, aby umożliwić rozwój szerokiej i głębokiej klatki piersiowej. Ogon: Stosunkowo krótki w proporcji do rozmiarów psa, nisko osadzony, wyraźnie zwężający się ku cienkiemu wierzchołkowi. Nie zawinięty, nie powinien być noszony powyżej grzbietu. Nigdy cięty. Kończyny: Kończyny przednie: Proste, o silnym, zaokrąglonym kośćcu. Pionowe sródręcze. Brak najmniejszego wygięcia ku przodowi. Kończyny tylne: Dobrze umięśnione, o wydłużonych stopniowo zwężających się podudziach, nie wykrzywione ani do środka, ani na zewnątrz. Łapy średniej wielkości, zwarte i dobrze wysklepione. Ruch: Elastyczny, bez kołysania się, nietoczący. W kłusie ruch symetryczny (nieskośny). CIEKAWOSTKI Często mylony z rasą American Pit Bull Terrier. Błąd ten wynika z faktu, że w USA istnieją dwie organizacje kynologiczne, które uznają inne rasy. Pies może być rejestrowany podwójnie, jako American Staffordshire Terrier i American Pit Bull Terrier, lub pojedynczo. American Staffordshire Terrier - suka.Ponieważ Związek Kynologiczny w Polsce należy do FCI, która uznaje tylko American Staffordshire Terriera, pies zarejestrowany w ZKwP nie może być Pitbullem. American Staffordshire Terriera i American Pit Bull Terrier to rasy psów wywodzących się z tych samych korzeni. Poza charakterem, rasy te są trudne do odróżnienia. Jak pisał R.F.Stratton znany hodowca pitbulli - "prawdziwa różnica między AST i APBT to coś czego nie widać. APBT jest po prostu bardziej gameness, podczas gdy AST cechę tę zatracił". Ponad to wielu hodowców pitbulli (zwłaszcza w USA) krzyżuje linie American Staffordshire Terriera i American Pit Bull Terrier w celu poprawienia eksterieru. Wszelkie odchylenia od cech charakterystycznych, opisanych we wzorcu, stanowia wadę, która musi być oceniona w zależności od stopnia jej występowania. Trufla z wągrzycą; jasne oczy; wągrzyca na powiekach; ogon zbyt długi lub źle noszony; przodozgryz lub tyłozgryz. Samce powinny mieć oba normalnie wykształcone jądra w mosznie. AMERYKAŃSKI SPANIEL DOWODNY Jedna z ras psów, należąca do grupy psów aportujących, płochaczy i psów wodnych. Zaklasyfikowana do sekcji psów dowodnych. RYS HISTORYCZNY W Ameryce irish water spaniele krzyżowano z Curly Coated Retrieverami oraz prawdopodobnie z angielskimi spanielami wodnymi. W ten sposób został on przystosowany do amerykańskich warunków polowań w wodzie, szuwarach i lasach. SZATA I UMASZCZENIE Umaszczenie wątrobiane lub czekoladowe. Dopuszczalne małe białe znakowania na piersiach i palcach. UŻYTKOWOŚĆ Pies wykorzystywany do aportowania ptactwa wodnego, jest także psem stróżującym. ZACHOWANIE I CHARAKTER Pies tej rasy nie wykazuje agresji, jest rodzinnym psem, akceptującym w zupełności dzieci. ANATOLIAN Jedna z ras psów, należąca do grupy sznaucerów i pinczerów, psów molosowatych, szwajcarskich psów pasterskich oraz psów innych ras. Zaklasyfikowana do sekcji psów molosowatych w typie górskim. Według klasyfikacji FCI podlega próbom pracy. RYS HISTORYCZNY Według niektórych autorów (m.in. Hansa Räbera) nazwa owczarka anatolijskiego odnosi się do grupy tureckich psów pasterskich, zbliżonych do siebie wyglądem i użytkowością. FCI uznało jeden wzorzec dla owczarka anatolijskiego. Psy takie jak: Sivas-Kangal, Karabasz czy Akbash ujęte są jako odmiany jednej rasy, co u niektórych kynologów i hodowców tureckich wywołało głosy sprzeciwu. Działania klubów zarówno w Stanach Zjednoczonych (Akbash Dog Association International - prowadzący księgę hodowlaną Akbashów) czy w Wielkiej Brytanii (Anatolian (Karabash) Dog Klub - posiada ustalony wzorzec Karabasza) zmierzają do traktowania tych odmian jako ras i zachowania ich odrębnych hodowli. UŻYTKOWOŚĆ Hodowana w okolicach Siva odmiana Kangal przez chłopów i wojsko wykorzystywana jest do stróżowania i obrony. Coban köphegi, o silnym instynkcie terytorialnym broniły stad zwierząt hodowlanych i domostw przed wilkami oraz złodziejami. Zasięg występowania Akbasha obejmuje tereny na zachód od Ankary i jest tam wykorzystywany jako typowy pies pasterski. Obecnie cieszy się największą popularnością w Stanach Zjednoczonych. ZACHOWANIE I CHARAKTER Tureckie psy pasterskie cechuje lojalność wobec przewodnika. W większości są nieufne w stosunku do obcych i wymagają szkolenia w zakresie posłuszeństwa. Opanowane i odważne, bez jakiejkolwiek agresywności, samodzielny, bardzo inteligentny i łatwy do prowadzenia. Dumny i godny zaufania. Odporne są na surowe warunki klimatyczne. UMASZCZENIE - Akbash posiada umaszczenie jednolicie białe, przeważnie długi włos. - Kangal (Kangal i Karabasz według jednych autorów (Hans Räber) są traktowane jako jedna rasa w dwóch odmianach, według innych (Anna-Maria Krämer) to ten sam pies) ma włos krótki lub średni, bardzo gęsty, umaszczenie płowe z czarną maską, rzadziej występujące pręgowane, białe lub czarne. - Coban köphegi (owczarek anatolijski) według wzorca spotykane jest różne umaszczenie ANGIELSKI TOY TERRIER Jedna z ras psów, należąca do grupy terierów, zaklasyfikowana do sekcji terierów miniaturowych. UŻYTKOWOŚĆ Łapacz szczurów UMASZCZENIE Sierść krótka, gładka, czarnobrunatna. APPENZELLER Appenzeller to jedna z ras psów należąca do grupy psów w typie pinczera i sznaucera, molosowatych, psów szwajcarskich pasterskich i innych ras. Zaklasyfikowana do sekcji szwajcarskich psów pasterskich. Według klasyfikacji FCI podlega próbom pracy. RYS HISTORYCZNY Jest to jedna z czterech ras szwajcarskich psów pasterskich. Pochodzi ze szwajcarskich Alp, gdzie w okolicach Appenzell dalej można go spotkać jako pomocnika pasterza. Pierwsze udokumentowane opisy tej rasy pochodzą z początku XIX wieku. UŻYTKOWOŚĆ Jako pies pasterski posiada umiejętność zaganiania stad bydła - zawraca krowy chwytając je za pęciny, jednocześnie unikając uderzenia racicą. Potrafi rozróżnić krowy wchodzące w skład "swojego" stada od innych krów, które przegania. Jest także psem sprawdzającym się jako pies obronny i stróżujący. ZACHOWANIE I CHARAKTER Appenzeller jest psem towarzyskim, współpracującym ściśle z człowiekiem. Jego ruchliwość, pewność siebie i szczekliwość są w wykonywanej przez niego pracy atutami. Wobec nie znanych mu osób jest nieufny. UMASZCZENIE Umaszczenie jest czarne lub ciemnobrązowe podpalane z białymi znaczeniami na głowie, piersi, końcach łap i zakręconym na grzbiet ogonem. Włos jest krótki i łatwy w pielęgnacji. ARIEGOIS Jedna z ras psów, należąca do grupy psów gończych, posokowców i ras pokrewnych. Zaklasyfikowana do sekcji psów gończych średniej wielkości. RYS HISTORYCZNY Kynolodzy francuscy Ariégeois uważają za potomka dużego gończego gaskońskiego i gascon saintongeois. W powstaniu tej rasy udział miały także lokalne briquety. Pochodzi z północnej części Pirenejów, rejonu Ariége. Tam od dawna był wykorzystywany do polowań głównie na zające. UŻYTKOWOŚĆ Lekka budowa tego psa i doskonały węch sprawiają, że dobrze sprawdza się w polowaniu na drobną zwierzynę w warunkach górskich i suchych. UMASZCZENIE I SZATA Włos krótki, delikatny i zwarty. Umaszczenie białe z czysto czarnymi łatami o wyraźnie odgraniczonych konturach; czasami cętkowane. Lekkie podpalania na policzkach i nad oczami („pies czterooki"). AUSTRALIAN SILKY TERRIER Australian Silky Terrier to jedna z ras psów, należąca do grupy terierów, zaklasyfikowana do sekcji terierów miniaturowych. Według wzorca nadaje się do łowienia szczurów, jednak w dzisiejszych czasach nie służy on już do polowania na żmije i szczury lecz stał się typową domową „maskotką” z zachowaniem cech Terriera. RYS HISTORYCZNY Około roku 1820 w Australii Dandie Dinmont Terrier pokrył stalowoniebieską suczkę - terierkę szorstkowłosą. Z powstałego w ten sposób potomstwa, dodając krew australian teriera, McArthur Little wyhodował w Australii silky teriera. ZACHOWANIE I CHARAKTER Rasa ta jest jeszcze stosunkowo rzadko spotykana w naszym kraju pomimo bardzo wielu jej walorów. Piesek ten został wyhodowany w XIX wieku a wzorzec jego ostatecznie ustalono dopiero w 1962r. Silky terrier jest psem obdarzonym niezwykle wesołym temperamentem, inteligentnym, uczuciowym i bezgranicznie oddanym swojemu właścicielowi. Nadto nie zatracił on instynktu psa myśliwskiego i uwielbia tępić gryzonie. Sierść, która mieni się wieloma kolorami (złotem, srebrem, czernią oraz błękitem) nie wymaga od właściciela kłopotliwej pielęgnacji i nie jest ona uciążliwa. Rasa ta jest również bardzo odporna na choroby oraz co ważne – długowieczna. Nie zrzuca sierści - polecana jest jako piesek dla osób z alergią. Australijski Jedwabisty Terrier nie jest psem hałaśliwym szczekając jedynie w sytuacjach tego wymagających, nie liczmy jednak na jego umiejętności obronne. Jest to piesek który nie przysparza problemów w wychowaniu, szybko przyswaja wiedzę jak również nie bywa on złośliwy. SZATA I UMASZCZENIE Włos winien być gładki, delikatny i błyszczący, jedwabisty w dotyku. Jego długość od tyłu uszu do nasady ogona powinna wynosić 13 do 15 cm, jednakże nie powinna krępować ruchów psa. Nie może być długiej sierści w dół od nadgarstków i stawów skokowych. Umaszczenie: niebieskie lub szaro-niebieskie z podpalaniem. Bardziej ceni się intensywny odcień. Błękitna sierść na ogonie powinna być bardzo ciemna. Pożądane jest, by czuprynka była błękitu o-srebrna lub płowa. Kolor błękitny i podpalanie są następująco rozmieszczone: podpalanie wokół nasady uszu, na kufie i bokach policzków, błękit od nasady głowy po koniuszek ogona. Na przednich kończynach błękitne umaszczenie sięga nadgarstka, na tylnych stawów skokowych. Podpalanie na przednich kończynach sięga po nadgarstki, a na tylnych stopniowo schodzi od kolan, przez stawy skokowe do łap. Podpalanie występuje też wokół odbytu. Na tułowiu nie powinno być osmoleń, miejsc mocno przyciemnionych. Dopuszcza się maść czarną u szczeniąt, od 18 miesiąca życia pies już powinien być błękitny. ZDROWIE I PIELĘGNACJA Szata tego psa pomimo iż na pierwszy rzut oka wydaje się być trudna w utrzymaniu bynajmniej nie stwarza większych problemów. Jedyne o czym należy pamiętać to o regularnym czesaniu psa ( ja czeszę swojego 1-2 razy w tygodniu). Przed tym zabiegiem należy zwilżyć włos preparatem do tego zalecanym tak aby nie rozczesywać włosa suchego co powodować może jego łamanie. Mniej więcej raz na miesiąc psa należy wykąpać stosując przy tym odpowiedni szampon a następnie należy nałożyć na włos odżywkę. Do pielęgnacji włosa zalecane są te same preparaty co dla psów rasy York. Przy czesaniu pamiętajmy również iż Silky terrier musi mieć czesany włos „z przedziałkiem” który powinien iść przez całą jego długość. ŻYWIENIE Żywienie Silky nie różni się od żywienia stosowanego u psów rasy York. Psy należy karmić głównie suchą karmą z uwagi na fakt, iż jest ona już odpowiednio dobrana pod względem dostarczanych do organizmu składników. WRAŻENIE OGÓLNE Pies zwartej budowy, raczej nisko nożny, o średniej długości tułowia, wysmukłej sylwetce. W przeszłości miał dosyć siły, by polować i zabijać domowe gryzonie. Ma charakterystyczne dla teriera cechy: jest pełen temperamentu, zapału, bystry i krzepki. Jedwabista, prosta sierść z przedziałkiem biegnącym wzdłuż ciała jest dopełnieniem obrazu i sprawia, że odnosimy wrażenie iż pies jest wypielęgnowany. BUDOWA Średniej długości, kufa jest nieco krótsza od mózgoczaszki. Głowa powinna być mocna, co jest cechą charakterystyczną terierów, umiarkowanie szeroka między uszami. Mózgoczaszka nie wysklepiona między oczami, płaska, z jedwabistą, delikatną w dotyku czuprynką, która nie opada na oczy (długa sierść, opadająca na kufę i policzki jest wysoce niepożądana). Uzębienie: szczęka i żuchwa mocne. Zęby regularnie rozstawione, nie ściśnięte, mocne. Siekacze szczęki ściśle przykrywają siekacze żuchwy tworząc zgryz nożycowy. Oczy powinny być małe, okrągłe, nie wyłupiaste, jak najciemniejsze. Ich wyraz jest inteligentny, spojrzenie przeszywające. Uszy mają być małe, w kształcie litery "V". Małżowina winna być cienka. Są osadzone na szczycie czaszki, wyprostowane, nie obrośnięte długą sierścią. Średniej długości, zgrabna, z lekkim łukiem, harmonijnie wtapia się w łopatki. Jest okryta długą, jedwabistą sierścią. Umiarkowanie długi w porównaniu z wysokością mierzoną w kłębie. Górna linia prosta. Poważną wadą jest wysklepienie, bądź zapadnięcie. Lędźwie silne. Klatka piersiowa umiarkowanej szerokości i głębokości. Zebra dobrze wysklepione, zachodzące odpowiednio do tyłu. Powinien być kopiowany, wysoko osadzony, noszony do góry, ale nie "wesoło". Nie może być na nim frędzli. Kończyny przednie: o delikatnym obrysie, okrągłej (w przekroju poprzecznym) kości. Proste, dobrze ustawione pod tułowiem, bez oznak słabości w nadgarstkach. Łopatki smukłe, wyraźnie pochylone ku tyłowi. Pasują dobrze do ramion, tworząc odpowiedni kąt, przylegają do klatki piersiowej. Łokcie nie są skierowane ani do wewnątrz, ani na zewnątrz. Kończyny tylne: Uda dobrze rozwinięte. Stawy kolanowe dobrze katowane. Stawy skokowe odpowiednio katowane. Oglądane od tyłu powinny być nisko położone i równoległe. Łapy małe, kocie, o jędrnych opuszkach i zwartych palcach. Pazury czarne lub bardzo ciemne. Ruch swobodny, ale nie luźny w łopatkach i łokciach. Łapy i śródręcza nie powinny kierować się ani do wewnątrz, ani na zewnątrz. Kończyny tylne powinny dawać mocny impuls, wypchnięcie, dzięki swej elastyczności w stawach kolanowych i skokowych. Oglądane od tyłu w ruchu nie powinny być zanadto rozstawione, ani zbieżne i wąskie. WYSOKOŚĆ W KŁĘBIE I WAGA Wysokość w kłębie: samiec ok. 23 cm suka nieco mniejsze. Pożądana waga: od 3,5 do 4,5 kg.  AUSTRALIJSKI PIES PASTERSKI Jedna z ras psów, należąca do grupy psów pasterskich i zaganiających, zaklasyfikowana do sekcji psów zaganiających. Według klasyfikacji FCI podlega próbom pracy. RYS HISTORYCZNY Australian Cattle Dog jest również znany jako Blue Heeler, Queensland Heeler, Queensland Blue Heeler, a pierwotnie nazywany był Australian Heeler. Australian Cattle Dog został zakwalifikowany do wystawiania w Grupie Psów Pracujących począwszy od 1.09.1980. Został następnie przeniesiony do Grupy Psów Pasterskich Zaganiających (Herding Grup) gdy ta została utworzona począwszy od 1 stycznia 1983. UŻYTKOWOŚĆ Australian Cattle Dog jest psem silnym i zwinnym, o masywnej budowie, wyhodowanym w Australii do pędzenia bydła podczas długich i wyczerpujących wypraw na targ. Jego podstawowymi zaletami są: wytrzymałość i wszechstronność w pracy. Pracuje cicho i często samodzielnie, kontrolując bydło dokładnie i z niewielkim wysiłkiem. Jest sprawny i czujny, mało szczekliwy. W kraju swojego pochodzenia jest popularnym psem rodzinnym.Dla celów praktycznych wykorzystywany do pomocy przy pilnowaniu bydła. Zawsze czujny, krańcowo inteligentny, baczny, odważny i godny zaufania, z wpojonym poczuciem obowiązku - jest psem idealnym do tej roli. Jego lojalność oraz instynkty opiekuńcze powodują, że sam przyjmuje rolę stróżującą w stosunku do hodowcy, jego stada i majątku. Będąc podejrzliwym w stosunku do obcych, musi jednocześnie być posłuszny podczas wystawiania na ringu. WYGLĄD Z ogólnego wyglądu mocny, zwarty, o symetrycznej budowie. Mający zdolność i ochotę do wykonywania wszelkich, dowolnie ciężkich zadań mu powierzonych, pies ten łączy w sobie solidność, moc, zrównoważenie oraz twarde umięśnienie. Jego wygląd musi zatem wyrażać ogromną zwinność, siłę i wytrzymałość. Wykazywanie jakichkolwiek tendencji do otłuszczenia lub cherlactwa jest poważną wadą. ZACHOWANIE I CHARAKTER Hodowany jako pasterz pracujący przez cały dzień, Australian Cattle Dog posiada ogromną ilość energii. Australian Cattle Dog kocha właścicieli i szczególnie uwielbia zabawy z dziećmi. SZATA I UMASZCZENIE Odporna na czynniki pogodowe szata zewnętrzna jest umiarkowanie krótka, prosta i o przeciętnej strukturze, z krótkim, gęstym podszerstkiem. Za blokami kończyn futro jest dłuższe. Ogon mocno owłosiony, z lekkim piórem. Głowa, przednie kończyny, kończyny tylne od stawu skokowego do ziemi pokryte krótkim włosem. Umaszczenie: - niebieskie Kolor powinien być niebieski lub niebiesko-marmurkowaty z lub bez innych plam. Dopuszczalne są plamy czarne, niebieskie lub brązowe na głowie rozmieszczone równomiernie. - czerwone cętkowane Pies powinien być całkowicie i równomiernie pokryty czerwonymi cętkami wraz z podszerstkiem (a nie białym albo kremowym) z lub bez ciemniejszych czerwonych plam na głowie. PIELĘGNACJA I ZDROWIE Szata łatwa w pielęgnacji, gdyż kąpiel i szczotkowanie są wystarczające do utrzymania czystości i zdrowia.  Chcecie więcej informacji o psach piszcie w komentarzach...